Als de meeste mensen de woorden Hollywood en de filmindustrie horen, denken ze dat die twee dingen heel verschillend zijn. Het woord Hollywood doet immers denken aan glitter en glamour, filmsterren als Tom Cruise en grote blockbuster-films die meer gaan over spektakel dan over het vertellen van een interessant verhaal. Aan de andere kant, wanneer mensen over de filmindustrie praten, hebben ze de neiging om films met een laag budget voor te stellen die zich richten op kleinere verhalen.
Als er één acteur is die perfect past bij de perceptie van de filmindustrie, dan moet het Daniel Day-Lewis zijn. Immers, hoewel Day-Lewis het verdient om een filmster te worden genoemd, leek hij daar nooit iets om te geven. In plaats daarvan concentreerde Day-Lewis zich vooral op het ambacht van acteren. Omdat hij niet om roem of fortuin geeft, besloot Day-Lewis jaren geleden te stoppen met acteren, ook al was hij nog steeds een ster die groot genoeg was om enorme uitbetalingen te eisen.
Als de meeste mensen het over Daniel Day-Lewis hebben, komen ze, als ze het eenmaal hebben over zijn vele geweldige uitvoeringen, naar de extreme manieren waarop hij zich inzet voor zijn rollen. De passie van Day-Lewis voor method acting was tenslotte zo overdreven dat verhalen over zijn gedrag op de set het ding van legendes zijn geworden. Toch hebben veel mensen geen idee dat Day-Lewis op een gegeven moment zo ver ging om productieassistenten hem met de hand te laten voeden.
Een ongebruikelijke acteerstijl
Omdat de meeste volwassenen zich herinneren hoe graag ze zich als kinderen voordeden, beschouwen veel mensen acteren als een vrij gemakkelijke baan. Immers, als een kind het kan zonder alle verwennerij die grote sterren op de set krijgen, waarom kan dan niemand acteur worden? In werkelijkheid kunnen de meeste mensen echter nooit geloofwaardige acteurs zijn, omdat ze niet weten hoe ze zichzelf in de mindset moeten krijgen die nodig is om overtuigend iemand anders voor de camera te zijn.
Voor sommige beroemde acteurs die hun gevierde uitvoeringen wilden neerzetten, voelden ze de behoefte om method-acteurs te zijn. Voor iedereen die niet weet wat dat inhoudt: method-acteurs blijven hun karakter behouden, zelfs als de camera's uit zijn. Hoewel sommige filmsterren het echt niet leuk vinden als hun mede-sterren method-acteurs zijn, is Daniel Day-Lewis het perfecte voorbeeld van een acteur die die discipline gebruikte om de ene geweldige prestatie na de andere te geven.
Een bewonderenswaardige man portretteren
In 1989 werd de film My Left Foot wereldwijd geprezen. Een biopic over de echte schrijver en schilder Christy Brown, in de film speelde Day-Lewis de zeer gerespecteerde kunstenaar en denker tot in de perfectie. Als gevolg daarvan verdiende Day-Lewis' optreden in de film met microbudget hem zijn eerste Oscar en het maakte hem beroemd
Voor iedereen die niet bekend is met het levensverhaal van Christy Brown, hij werd geboren met hersenverlamming, wat betekende dat hij de beweging van de meeste van zijn ledematen niet volledig kon beheersen. Brown kon echter een van zijn ledematen soepel bewegen, dus leerde hij zichzelf typen en schilderen met zijn linkervoet, wat echt een indrukwekkende prestatie is.
Toen Daniel Day-Lewis speelde in My Left Foot, zette hij zich volledig in voor de rol. Aan de gemakkelijkere kant van de dingen betekende dat dat Day-Lewis weigerde te reageren met zijn geboortenaam. In plaats daarvan eiste Day-Lewis dat iedereen op de set hem aansprak met de naam van Christy Brown. Aan de andere kant van het spectrum, zijn leven leiden zoals Christy Brown terwijl hij My Left Foot filmde, zou heel moeilijk kunnen zijn voor Day-Lewis en de andere mensen die aan het project werken.
Tegen de tijd dat Daniel Day-Lewis verscheen om My Left Foot te filmen, had de acteur zichzelf leren typen en schilderen met zijn voeten zoals Christy Brown, hoewel hij in sommige gevallen een taak alleen met zijn rechtervoet kon voltooien. Hoewel dat indruk moet hebben gemaakt op iedereen die met Day-Lewis aan de film heeft gewerkt, moeten veel van diezelfde mensen geïrriteerd zijn dat de acteur weigerde iets te doen dat Brown niet kon doen.
Als gevolg van het feit dat Daniel Day-Lewis weigerde het grootste deel van zijn lichaam te gebruiken toen hij My Left Foot filmde, waren er veel, veel dingen waar hij hulp bij nodig had. Toen het bijvoorbeeld tijd was voor Day-Lewis om naar de filmset te gaan om te filmen, moest hij in een rolstoel worden geduwd. Omdat filmsets boordevol apparatuur staan, betekende dit dat de productie-assistenten van de film gedwongen waren Day-Lewis en een rolstoel over elektrische snoeren en andere belemmeringen op zijn pad te tillen. Erger nog, toen hij moest eten, moesten de productieassistenten van My Left Foot Day-Lewis met een lepel voeren.
