De populaire Netflix-show blackAF ging afgelopen week in première. Het staat stevig in de top 10 van Netflix en heeft zeker veel aandacht gekregen. Net als elke andere show in zijn soort, is het satire opgevoerd tot een miljoen. De recensies van de show zijn echter verdeeld over wie het aanspreekt.
Met Kenya Barris in de hoofdrol, is de show losjes gebaseerd op het echte leven van de televisieschrijver, die via zijn succesvolle projecten Black-ish and Grown-ish zijn volledig zwarte familie opvoedt in een prominente wijk in Californië.
De show schetst zijn prestaties, maar benadrukt vooral de raciale ondertoon in zijn sociale kringen. Van interacties met leeftijdsgenoten tot zijn relatie met zijn assistent tot zijn familie, Barris probeert zijn integriteit en zijn zwartheid hoog te houden, terwijl de samenleving hem probeert te typeren.
Met de show die deze problemen aanpakte, zou het zeker wat tegenslag krijgen. Maar ze kregen het van een plek die ze niet hadden verwacht: de zwarte kijkers.
Fans maakten bezwaar tegen de show en beweerden dat de titel van de show het publiek misleidde over het type familie waarmee we kennismaken. Zo maken we kennis met Joya Barris. Ze wordt gespeeld door Rashida Jones, die historisch gezien niet te relateren is aan zwarte critici, ondanks haar biraciale achtergrond.
Het thema gaat door in het hele gezin, terwijl de levensstandaard en cadans van de individuen een parodie zijn op de zwarte cultuur in de Amerikaanse samenleving. Vreemd genoeg lijkt dat het doel te zijn geweest. Om alle clichés die verband houden met Afro-Amerikanen te definiëren en ze op humoristische, huiveringwekkende manieren te ontleden.
Het vindt zijn stempel zodra het publiek de teugels van echte raciale strijd loslaat, en geeft sociaal commentaar op hoe degenen die "het groot maken" zichzelf aanpakken wanneer ze dat doen.
Het is gedaan met The Office-achtige cutaways die het verhaal begeleiden, en op unieke wijze de verschillende persoonlijkheden introduceren die je bij elk gezinslid krijgt. Iman Benson van oom Buck speelt een centrale rol in de show en beschrijft de humeurige, opstandige en bevoorrechte kanten van het gezin, samen met de ouders die alles moeten controleren. De vangst is dat de rijke ouders zichzelf ook moeten controleren, vergelijkbaar met de voorgangers van de show.
Aan het einde van elke aflevering wordt de bedoeling duidelijker. Het motief van de show is dat Afro-Amerikanen aan zelfreflectie doen. Niet alleen nadenken over interacties met andere rassen, maar ook hoe we anderen buiten onze cultuur ontvangen en degenen die deze proberen te kapen. In het eerste geval ligt de verantwoordelijkheid bij Barris. De laatste wordt op zwarte kijkers geplaatst.
De rijkdom van Black Culture doorstaat de tand des tijds en moet worden beschermd. In dezelfde geest zijn we geconditioneerd om kleur af te wijzen vanwege de cultuur, op dezelfde manier als andere rassen. Daarin ligt de typecasting voor een acteur als Rashida Jones, die zich in haar eerdere rollen als alles behalve zwart gedroeg.
Haar rol, evenals de show in het algemeen, is gedurfd in haar poging. De show leverde succes op, maar leverde het ook zijn uitgangspunt op? Deed het op voor de cultuur? Misschien is het niet zo simpel als zwart-wit.
