In een documentaire over zijn fascinerende leven en carrière in Hollywood, vertelt de 61-jarige hoe zijn ervaring met het filmen van de film niet bevredigend was.
“De opwinding die ik in mijn jeugd had, werd verpletterd door de realiteit van het Batsuit. Ja, elke jongen wil Batman zijn. Ze willen hem eigenlijk zijn… niet per se hem in een film spelen, onthulde hij.
Val accepteerde de rol zonder enig onderzoek ernaar
Het is de droom van elke kleine jongen om een superheld te zijn. Val Kilmer moest dat beleven toen hij een kleine jongen was en zijn vader nam hem mee naar de set van de tv-show 'Batman' en hij kreeg te zien waar de magie werd gecreëerd en zelfs zelf in de Batmobile te zitten.
Dus het was een no-brainer toen hem vele jaren later werd aangeboden om de rol in een verfilming te spelen, om ja te zeggen.
“Volgens Hollywood-normen is Batman de ultieme hoofdrol en een droom die uitkomt. Ik nam de rol aan zonder zelfs maar het script te lezen.”
Hoewel hij misschien dacht dat het het ultieme acteeroptreden was, bleek dat later niet het geval te zijn. Kilmer genoot niet van de ervaring en wees beroemd de kans af om Batman opnieuw te spelen in het vervolg.
Het batsuit was ongelooflijk strak en ongemakkelijk
Kilmer zei dat zijn kostuum zo nauwsluitend was dat hij nauwelijks kon ademen, bewegen of praten met de andere mensen op de set.
"Als je erin zit, kun je amper bewegen en moeten mensen je helpen opstaan en gaan zitten", vertelde hij.
Je hoort ook niets en na een tijdje praten mensen niet meer met je, het is erg isolerend. Het was een worsteling voor mij om een optreden voorbij het pak te krijgen, en het was frustrerend totdat ik me realiseerde dat mijn rol in de film was gewoon om te verschijnen en te staan waar ik werd verteld.
Hij vergelijkt de beperkende ervaring met soap-acteren
Omdat het zo moeilijk was om in het Batsuit te bewegen, kon hij zich tijdens de rol niet veel fysiek uiten.
“Ik denk dat het niet uitmaakte wat ik aan het doen was. Ik probeerde te zijn als een acteur in een soapserie. Als ik me tot Nicole wendde… Ik kon niet tellen hoe vaak ik mijn handen op mijn heupen legde.'
