Wat klassieke sitcoms betreft, spant Cheers vrijwel de kroon. Zonder twijfel kan Seinfeld van Larry David en Jerry Seinfeld worden gezien als de beste sitcom aller tijden, maar Cheers maakte de weg daarvoor vrij. Sterker nog, Sam Simon, James Burrows en Glen and Les Charles' Cheers hebben de weg vrijgemaakt voor veel van de shows die we tegenwoordig kennen en waar we van houden, en naar veel daarvan is verwezen op WandaVision. Toch is Cheers, net als veel andere sitcoms, beter dan de meeste shows die er momenteel zijn. Maar volgens een fantastisch artikel van GQ, werd Cheers eigenlijk geïnspireerd door een andere geliefde sitcom… een een beetje ouder… en van verder weg… We hebben het over John Cleese's meesterlijke en tergend grappige Fawlty Towers.
Dit is de ware oorsprong van Cheers en hoe Fawlty Towers het inspireerde…
De unie van "een jood en twee mormonen"
Het was in september 1982 toen Cheers voor het eerst in première ging op NBC. De show over een bareigenaar en al zijn collega's en klanten werd al snel een van de meest geliefde sitcoms aller tijden. Als Cheers-schrijver en producer zei Sam Simon tientallen jaren na de finale van de show tegen GQ: "Het was iets groters dan een sitcom". Natuurlijk weet Sam Simon dat… hij is ook de man die verantwoordelijk is voor The Simpsons.
Volgens dat GQ-artikel ontstond het idee voor Cheers eind jaren 70, toen de aspirant-tv-regisseur James Burrows samen met Glen en Les Charles werkte aan een andere beroemde sitcom genaamd Taxi. De drie deelden dezelfde agent die voorstelde om samen te werken en iets van zichzelf te creëren, in plaats van voor andere showrunners te werken.
"Taxi was erg moeilijk omdat we de uitvoerende producenten dienden, en we probeerden ons eigen idee te dienen van wat grappig was en wat een goed verhaal was", Glen Charles, die wordt gecrediteerd als schrijver en co -creator op Proost, zei tegen GQ. "Het verdeelt je focus een beetje. Jimmy was een interne regisseur en [Les en ik] waren producenten, en we hadden veel communicatie samen."
Volgens Glens broer Les Charles hadden ze het altijd heel goed met elkaar kunnen vinden.
"Ik denk dat we ons tijdgenoten voelden, alsof we in dezelfde klas zaten en veel van dezelfde verwondingen en klappen op onze ego's opliepen," zei Les.
En het was een beetje een vreemde combinatie, aangezien Jimmy Burrows een Joodse man was en Glen en Les "twee Mormonen" waren, maar het was een geweldige vriendschap tussen hen allemaal.
"We wilden ons bedrijf zo noemen: 'Een Jood en twee Mormonen.' Maar helaas werd het ingenomen, "zei Jimmy Burrows.
Dus, hoe speelt Fawlty Towers in op dingen?
Tussen 1975 en 1979 werden slechts twaalf afleveringen van Fawlty Towers uitgebracht via de BBC. Maar deze twaalf afleveringen werden absoluut aanbeden en zijn sindsdien gedaan als enkele van de best geschreven komische afleveringen in de televisiegeschiedenis. En Glen, Les en Jimmy waren helemaal in de ban van hen. Ze waren totaal gefascineerd door het komen en gaan van een klein hotel in een stad in Engeland en de snotterige, agressieve en egoïstische capriolen van de hoteleigenaar, Basil Fawlty (die werd gespeeld door John Cleese die het ook samen met zijn tegenspeler Connie Booth).
"Fawlty Towers was in die tijd een favoriet, dus we begonnen te praten over hotelverhalen en we ontdekten dat veel van de actie plaatsvond in de hotelbar", zei Glen tegen GQ. "Daar dachten we eigenlijk aan toen we in een bar waren: 'Waarom zou iemand hier ooit weggaan?'"
Dus dat was het… het was letterlijk hun fascinatie voor Fawlty Towers die de makers van Cheers deed beseffen hoe geweldig de dynamiek in een bar kan zijn. Maar er was natuurlijk meer dan dat…
"We wisten ook dat we een Tracy-Hepburn-relatie wilden hebben," zei Jimmy Burrows.
"We hadden het erover om deze bar ergens in de woestijn of in een kleine stad te plaatsen, maar toen we eenmaal naar een stad keken, gingen we meteen naar Boston", voegde Les eraan toe. "Het was niet veel op televisie gebruikt, en we wilden een stad met wat charme - een stad met zo'n Engelse pub erin. [Plus], het was een sport-gekke stad. Alles leek Toen we naar binnen gingen om de show te verkopen, moesten we een aantal prototypes geven waarop het netwerk kon aansluiten. [We noemden] die light-bierreclames, waar ze een stel atleten lieten zien die rondhingen in een bar. Dat was helemaal niet wat we in gedachten hadden, maar we dachten dat dat het ding aan het rollen zou brengen."
Maar dit idee vormde een groot probleem, wat het netwerk betreft.
"Toen ze binnenkwamen en [de show pitchten], voelde je de kamer sidderen. 'Wat voor show zou er in een bar zijn? Hoe gaan we om met al die alcohol?' Maar de Charles-broers zeiden heel duidelijk: "Dit gaat niet om de plaats. Dit gaat over een gezin; het is toevallig niet een groep broers en zussen", vertelde Michael Zinberg, de toenmalige ontwikkelingsmanager bij NBC,.
"Toen ik de eerste versie van de pilot van Les en Glen kreeg, zei ik tegen mijn vrouw: 'O, mijn god, deze jongens hebben de radio terug naar de televisie gebracht.' Ze hadden dit slimme, intellectuele verhaal geschreven', zei Jimmy. "Ik had nog nooit zoiets op tv gezien - alleen maar jongens die rondhangen en praten."
