Op 1 mei bracht Netflix de nieuwste serie van Ryan Murphy uit, Hollywood. De serie verbeeldt Hollywood's Gouden Eeuw als een veel progressiever en hoopvoller tijdperk, met fictieve versies van echte sterren met personages van Murphy's creatie.
In 2018 tekende Murphy een vijfjarig contract van $ 300 miljoen met Netflix. Sindsdien produceert en maakt hij documentaires en shows voor het netwerk waarin aandacht wordt besteed aan verhalen die anders misschien niet gemaakt zouden worden. In de loop der jaren is Murphy bekend geworden door zijn rol in het naar de voorgrond brengen van verschillende verhalen op de televisie, zoals Glee, Pose en recentelijk Netflix's The Politician. Met de release van Hollywood houdt hij niet alleen vast aan diezelfde trend, maar stelt hij zich ook een wereld voor waarin diversiteit in Hollywood veel eerder kwam dan in werkelijkheid.
Vroegkritische reactie voor Hollywood bestraft Murphy's roze kijk op het oude Hollywood. Hoewel zijn heruitvinding ongetwijfeld een hoopvoller en progressiever Hollywood is, kost het ook de tijd om een licht te werpen op de waargebeurde verhalen over het onrecht van die tijd. Het contrast van de waargebeurde verhalen en de fictieve verhalen dienen om de manieren te benadrukken waarop de entertainmentindustrie door de jaren heen heeft gefaald, en hoe het, zelfs vandaag de dag, een stuk beter zou kunnen doen.
Een nieuwe kijk op oud Hollywood
Aan het begin van de serie lijkt het personage van Archie Coleman, gespeeld door Jeremy Pope, het hart van Hollywood samen te vatten door te zeggen: "Ik wil het verhaal van Hollywood nemen en het herschrijven." De laatste tijd is dit thema populair. Net als Quentin Tarantino's Once Upon a Time in Hollywood, herschrijft Murphy een deel van de geschiedenis van Hollywood ten goede. Met behulp van een mix van verzonnen personages en fictieve versies van echte mensen, werpt Murphy een licht op de realiteit van Hollywood's Gouden Eeuw voor degenen die niet-blanke en queer waren.
Gedurende de hele serie maken we kennis met onder andere Hattie McDaniel, Rock Hudson en Anna May Wong, die echte sterren waren in het oude Hollywood. Ondanks hun beroemdheid kregen ze in het echte leven echter nooit het echte respect of de toejuiching die ze verdienden. Vooral McDaniel en Wong waren het onderwerp van racisme en typecasting in Hollywood. Hoewel Hudson een aanzienlijke hoeveelheid bekendheid verwierf, werd zijn carrière geplaagd door verslaggevers die hem dreigden uit te sluiten als homoseksuele man, en hij werd gedwongen te trouwen om de waarheid over zijn seksualiteit te verbergen. In Murphy's verhaal krijgen de fictieve versies van deze beroemdheden echter gerechtigheid en vinden ze geluk.
Het is geen geheim dat de geschiedenis van Hollywood vol zit met racisme, homofobie en seksisme. Zoals veel nieuwe verbeeldingen, vertrouwt Murphy's Hollywood sterk op een groep mensen en gebeurtenissen die op het juiste moment samenkomen. De serie speelt zich af tegen de achtergrond van de echte tragedie van Peg Entwistle en brengt mensen van kleur, vrouwen en queer individuen samen om een idealistisch oud Hollywood te creëren. Realistisch of niet, Murphy verweeft fictie en realiteit, ontmoediging en hoop, op een manier die kijkers een kijkje geeft in een beschamend verleden en tegelijkertijd de zeer reële kracht van representatie onthult.
De impact van representatie
Wat onder de boventonen van een progressieve en nep-versie van Hollywood ligt, is de echte boodschap die het waard is om te absorberen. Aan het einde van de vierde aflevering van de serie spreekt een fictieve versie van Eleanor Roosevelt, gespeeld door Harriet Sansom Harris, over de kracht van representatie in de entertainmentindustrie. In een gesprek met de studio-executives die op het punt staan de allereerste vrouw van kleur in een hoofdrol te casten, zegt Roosevelt: "Ik geloofde altijd dat een goede regering de wereld zou kunnen veranderen [maar] ik weet niet dat ik geloof dat niet meer…wat jullie doen, jullie drieën, kan de wereld veranderen". Dit is een ambitieuze verklaring, maar niet noodzakelijk een valse. De kracht van representatie is misschien te onderschat in Hollywood, maar als dat niet het geval was geweest, zou de wereld van vandaag er misschien anders uitzien.
Een van de duidelijkste berichten over representatie vindt plaats in de finale. Terwijl de gefictionaliseerde Oscar's uit 1948 plaatsvindt, waarin de Hollywood-versie een aantal verschillende individuen prijzen wint, verweeft Murphy scènes uit huiskamers in heel Amerika. De kijker kijkt toe terwijl gekleurde mensen in heel Amerika de overwinningen van niet-blanke individuen vieren. Dit krachtige moment is bitterzoet. Terwijl de vreugde van het scherm afstra alt, is het voor degenen die naar Hollywood kijken niet moeilijk om het echte verhaal te onthouden. Om te weten dat, hoewel deze versie prachtig is, het niet echt is.
Tegen het einde van de serie begint de studio in het centrum van Hollywood nog meer vooruitgang te boeken. Murphy creëert een sfeer van mogelijkheden en optimisme, iets dat, hoewel fictief, een discussie oproept over wat er in deze tijd nog meer kan worden gedaan. Hopelijk zullen de kijkers ontroerd zijn door de serie, maar ook verlangen naar meer verandering en meer diversiteit.
Het hele seizoen van Hollywood wordt nu gestreamd op Netflix.
