Ahh, 'Emily in Paris', de ultieme escapistische fantasie met dank aan Netflix en 'Sex and the City'-maker Darren Star.
De serie bevat 'Mank' en 'Love, Rosie'-ster Lily Collins in de titulaire rol. Haar Emily Cooper is een jonge, onmogelijk optimistische, preppy marketingmanager uit Chicago die haar invult voor haar zwangere baas en de Atlantische Oceaan oversteekt om een baan aan te nemen bij het luxe marketingbureau Savoir, in het hart van Parijs.
Het eerste seizoen ging in première in oktober 2020 en presenteerde een versie van la Ville Lumière gefilterd door de ogen van een Amerikaan, die van Emily en, bij uitbreiding, die van Starr - een hoogstaande, problematische weergave van de stad en haar mensen die alle fouten van 'Sex and the City' weerspiegelden: overweldigend blank en hetero. Onnodig te zeggen dat Franse critici het bijna unaniem afkeurden. En dat deden velen buiten Frankrijk.
Met dit niet zo geweldige pand kwam de vernieuwing ervan voor sommige kijkers als een verrassing. Net als bij de 'Sex and the City-revival' And Just Like That ', waren sommigen van mening dat 'Emily in Paris 2', die in december vorig jaar in première ging, de fouten van het eerste hoofdstuk overcorrigeerde met een tweede, zogenaamd meer inclusief seizoen, die nog steeds een witgekalkt Parijs presenteerde. Nogmaals, Franse critici gingen voor de halsader.
Omdat de show niet slechts voor één, maar voor twee series terugkeert, is het heel goed mogelijk dat de dunne, maar plezierige verhaallijnen meer inhoud krijgen, misschien inclusief een meer realistische weergave van Parijzenaars dat het niet hetero is uit een Amerikaanse fantasie. Laten we voor nu eens kijken naar wat Franse recensies zeiden over de eerste twee delen van 'Emily in Paris'.
6 In 'Emily In Paris' zijn Fransen lui en seksistisch
De recensie van seizoen één, gepubliceerd door 'Premiere', was deels gericht op hoe Fransen werden vertegenwoordigd in de show, en kwamen over als wandelende clichés.
"[In 'Emily in Paris'] leren we dat de Fransen 'helemaal slecht' zijn (ja, ja), dat ze lui zijn en nooit voor het einde van de ochtend op kantoor aankomen, dat ze flirterig en niet echt gehecht aan het concept van loyaliteit, dat ze seksistisch en achterlijk zijn, en natuurlijk dat ze een twijfelachtige relatie hebben met douchen. Ja, geen enkel cliché wordt gespaard, zelfs de zwakste niet."
5 'Emily In Paris' is als een kapotte soapserie
Popcultuurwebsite 'écranlage' was in beide seizoenen hard en bekritiseerde seizoen twee omdat het probeerde zoveel mogelijk vakjes aan te vinken, waardoor de sympathieke, zorgeloze benadering van het eerste seizoen achterbleef. Ze hielden ook niet van dat eerste seizoen en vergeleken het met een "kapotte" soapserie.
"Met zijn statische shots, zijn niet-bestaande fotografie en zijn montage beheerd door eenarmige chimpansees, zijn we terug in het tijdperk van de meest kapotte soapseries, in brand gestoken in oude studio's met een gevoel van dramaturgie dicht bij de encefalogram plat, " zegt de recensie over seizoen één.
Het gaat verder, met de nadruk op seizoen twee: "Dus natuurlijk kunnen we opnieuw geïrriteerd raken door hoe het zijn vreemdelingenhaat normaliseert en zijn onwetendheid als een ereteken draagt, maar de hyperrealiteit die door de serie wordt geportretteerd, is zo afwijkend als ooit tevoren, waarschijnlijk te wijten aan kritiek van de producenten. Als gevolg hiervan wordt 'Emily in Paris' getransformeerd in een product dat meer geformatteerd is dan ooit, verlost (of bijna) van een zorgeloze waanzin die seizoen 1 maakte een fascinerend ongeluk."
4 De serie steekt een stokbrood onder elke Fransman
'Sens Critique' zei dat kijkers van sciencefiction moeten houden om deze serie te bekijken, wetende dat Parijzenaars meestal vriendelijk zijn, onberispelijk Engels spreken, urenlang vrijen en dat naar het werk gaan een optie blijft.
"De schrijvers hebben misschien twee of drie minuten geaarzeld om een stokbrood onder elke Fransman te steken, of zelfs een baret om ze duidelijk te onderscheiden, aan de andere kant roken ze allemaal sigaretten en flirten ze dood."
3 Zo slecht als de Parijse aflevering van 'Gossip Girl'
De recensie van seizoen één, gepubliceerd door 'RTL', v alt zijn clichématige weergave aan en vergelijkt het met de Parijse aflevering van 'Gossip Girl' of Andy Sachs' Parijs-avontuur met Miranda Priestley in 'The Devil Wears Prada': charmant voor Amerikanen, absoluut afschuwelijk en eye roll waardig voor Fransen.
"Zelden hadden we zoveel clichés over de Franse hoofdstad gezien sinds de Parijse afleveringen van 'Gossip Girl' of het einde van 'The Devil Wears Prada'."
2 'Emily In Paris 2' biedt nog steeds een onrealistische weergave van Parijs
'Le Parisien' richtte zich in de recensie van seizoen twee op het personage van Collins dat in een fantasierijk Parijs woont, waar ze een appartement heeft met uitzicht op de Tour Eiffel dat ze zich op de een of andere manier kan veroorloven, en waar ze ook constant bezig is de linkeroever van de Seine.
"Emily's Parijs is nog steeds niet dat van miljoenen Fransen", luidt de recensie.
"De Amerikaanse woont nog steeds in haar grote loft voor een belachelijk lage prijs, slentert door de chique wijken van de hoofdstad, verlaat de linkeroever nauwelijks behalve om te gaan werken."
1 Emily Cooper heeft 'Amélie' te vaak gezien
'Le Blog du Cinéma' blaast de opgeschoonde visie van Parijs uit de show en beschuldigt Emily ervan te doen alsof ze de Franse film 'Amélie' heeft gezien - op dezelfde manier bekritiseerd vanwege zijn twee visie - te vaak. Om eerlijk te zijn, waarschijnlijk wel.
"Deze nieuwe serie, een soort zeshoekige 'Sex & the City', presenteert een even belachelijk als banaal visioen van Frankrijk door alle clichés van de Franse hoofdstad op te sommen. Door de slechte aspecten ervan glad te strijken, Star idealiseert Parijs op dezelfde manier als hij erin geslaagd was New York te mythologiseren in 'Sex & the City'. Maar de zorg is dat deze fetisjistische visie een groot representatieprobleem met zich meebrengt ", luidt de recensie.
"Met EMILY IN PARIS heeft Darren Starr niet alleen een serie geregisseerd die valse verwachtingen wekt bij een naïeve heldin die 'Amélie' te vaak lijkt te hebben gezien, maar vooral de productie is zo cliché dat het eindigt Natuurlijk kunnen we de tien afleveringen bekijken in de hoop op niets meer dan een leuke tijd te hebben, maar dat weerhoudt ons er niet van om kwaliteitsamusement te vragen."
