TLC, voorheen bekend als 'The Learning Channel', was ooit een kanaal dat bekend stond om zijn educatieve programma's.
In het besef dat hun meer op reality gebaseerde shows het beter deden in de kijkcijfers dan educatieve programma's, besloot het netwerk uiteindelijk om een meer op reality-tv gebaseerde benadering van hun kanaal te gebruiken.
Hierdoor maakte de zender eind jaren negentig een complete ommezwaai en veranderde de line-up volledig.
In plaats van de inhoud gericht op het onderwijzen van kinderen en het helpen van leraren bij hun lesplannen, werd TLC een kabelzender die bekend stond om zijn reality-televisie die zich richtte op het ontwerp van huizen en interpersoonlijke relaties.
Beseffend dat alle shows op elkaar leken, onderging TLC een nieuwe rebranding en sprong als eerste op de reality-tv-markt.
De originele reality-televisie die het netwerk koos om te leveren voor zijn inhoud, ging een route die anders was dan alles wat eerder was gezien onder het mom dat het de kijker moest leren over een deel van de mensheid dat over het algemeen niet wordt gezien.
Maar voor sommigen kwam het over als iets heel anders.
Dit is waarom sommigen zeggen dat TLC zijn reality-tv-talent exploiteert.
Was TLC van plan hun reality-tv-talent uit te buiten?
De eerste realityshows waarmee de nieuwe branding op TLC begon, waren Jon & Kate Plus 8, Little People, Big World, 17 Kids and Counting, Toddlers & Tiaras en Cake Boss.
Met uitzondering van Cake Boss, die Buddy Valastro en zijn staf volgde die prachtige taarten maakten voor alle gelegenheden, gaf de programmering kijkers een kijkje in een deel van de samenleving waar niet vaak over wordt gesproken. Waarom? Omdat velen vinden dat de onderwerpen taboe zijn.
Wat hadden deze shows allemaal gemeen? Ze gaven de netwerkbeoordelingen die de hoogste waren die ze ooit hadden gezien, sinds de oprichting. En dit vertelde leidinggevenden bij TLC dat taboe-televisie verkoopt.
In de begindagen van de programmering was het onwaarschijnlijk dat het 'talent' in de shows wist hoe ze eruit zouden zien voor het publiek zodra de beelden werden bewerkt. Maar wat eruit kwam, was dat de cast er soms dwaas, slecht opgeleid en verloren uitzag.
Dit zorgde voor meer kijkcijfers en een spin-off van series uit de originele shows. En daarom, zelfs als de oorspronkelijke bedoeling niet was om het talent op de shows te exploiteren, naarmate de jaren vorderden, was de inhoud ronduit volledig uitbuitend.
In sommige gevallen leek het zelfs alsof TLC shows annuleerde die niet scherp genoeg waren, zoals Our Little Family.
Levenslange problemen uitgezonden op TLC worden niet binnen een uur opgelost
Met shows als Hoarding: Buried Alive, My 600 Lb. Life, and Fat Chance, TLC neemt een aantal gecompliceerde problemen in het leven van mensen onder de loep en plaatst ze alsof alles kan worden opgelost in een show van een uur.
Gezien het feit dat het jaren duurt om door te dringen waarom iemand te maken heeft met overmatige gewichtstoename of de neiging heeft om te hamsteren, voelt het niet alsof deze shows deel uitmaken van de inhoud van het netwerk het komt uit een poging om de kijker te onderwijzen.
Het voelt als uitbuiting op zijn best.
In plaats van dat deze mensen hun problemen op kabeltelevisie krijgen, wordt het vrij snel duidelijk dat ze met getrainde professionals moeten praten voor zowel hun fysieke als mentale gezondheid. Door extreme kwesties zoals deze uit te zenden, kan het een licht werpen op sommige maatschappelijke kwesties waar mensen niet graag over praten.
Maar door mensen een snelle oplossing te bieden voor hun problemen, die duidelijk meer hulp nodig hebben dan wat een kabelnetwerk hen kan bieden, is het enige dat het doet een verhaallijn verplaatsen. Het helpt het talent of de kijker op geen enkele manier.
Programmeren op TLC kan worden gescript
Elke goede programmering van realityprogramma's heeft zijn drama en cliffhangers. Dus wat gebeurt er als die lijken te ontbreken in een show die veel kijkers heeft gekregen?
Het netwerk creëert verhaallijnen die de cast kan volgen om het nodige conflict te creëren om de interesse van de kijker vast te houden, zelfs als dat betekent dat de shows op het randje zijn of absoluut verzonnen in het proces.
Er zijn berichten dat om de buzz rond bepaalde shows gaande te houden, het talent verhaallijnen krijgt om te volgen. In sommige gevallen worden de woorden die ze spreken door producenten gesuggereerd om het publiek beter te laten kijken.
Als TLC inhoud probeert te produceren die bedoeld is om kijkers te onderwijzen en te informeren, zou het logisch zijn om de verhaallijnen hun eigen weg te laten gaan in plaats van te proberen ze te construeren.
Maar omdat het een onbekende is om mensen echt en zichzelf te laten zijn, zorgt het geven van een duwtje aan het talent in de een of andere richting ervoor dat er inhoud in het blikje zit dat kan worden gebruikt om afleveringen te plagen naarmate het seizoen vordert van opening tot einde.
TLC's programmering geadverteerd om kijkers te informeren, maar echt "exploitainment"
Wanneer TLC kijkers een blik geeft op medische aandoeningen waarvoor psychologische zorg nodig is, kan het in eerste instantie afkomstig zijn van een poging om een licht te werpen op de geestelijke gezondheid.
Aangezien het spreken over geestelijke gezondheid tot voor kort een taboe-onderwerp was dat achter gesloten deuren werd gehouden, was TLC hun tijd vooruit in dit opzicht.
Nu er echter meer licht is geschenen op geestelijke gezondheid, en er minder stigma achter zit, zijn shows op het netwerk die zich richten op geestelijke gezondheid 'exploitainment' geworden.
Volgens Doctor's Ask, wanneer shows zoals Hoarding: Buried Alive, My 600 Lb. Het leven en dergelijke worden getoond, ze "belichten voorbeelden van weinig of geen inzicht."
Dit geeft kijkers een indruk van medische aandoeningen en psychische aandoeningen die in sommige gevallen onnauwkeurig zijn.
Maar omdat hoe extremer een situatie is, hoe beter de beoordelingen zullen zijn. En geeft geloofwaardigheid aan het feit dat TLC, in ten minste enkele van hun shows, hun reality-tv-talent uitbuit.
