Quentin Tarantino wordt beschouwd als een uiterst controversiële filmmaker vanwege de harde taal in zijn films en zijn nog ernstiger bloeddorst. Zijn onbeschaamde benadering bij het maken van zijn acht gewelddadige en baanbrekende films heeft hem in menig conflict gebracht. Naast een waanzinnig toegewijde fanbase en gemiddelde onaangetaste filmbezoekers, is er ook een leger van mensen die zijn werk weerzinwekkend en aanstootgevend vinden. Ik, voor de goede orde, ben verre van een van hen. Quentin Tarantino heeft onze verwachtingen van cinema in de 21e eeuw veranderd en ons uitgedaagd om door zijn werk na te denken over ons eigen gevoel voor moraliteit. Bovendien is Quentin ook een eigenzinnige, agressieve en invloedrijke schrijver/regisseur in Hollywood, die niet bang is om zijn mening te uiten en ons te vertellen hoe hij de dingen ziet. Hier zijn 15 momenten waarop Quentins goedbedoelde kracht hem in een pan met kokend water heeft beland…
15 Quentin en de politiebonden
Het is oké om niet alles leuk te vinden wat iedereen zegt. Daarom leven we in een democratie; je hebt het recht om je mening te uiten en anderen hebben het recht om je te vertellen dat ze denken dat je er vol van bent. Daarom was ik woedend toen Quentin felle reacties kreeg voor zijn opmerkingen over politiegeweld. Zoals velen keek Quentin toe hoe persoon na persoon (meestal ongewapende, jonge Afro-Amerikaanse mannen) onterecht werd neergeschoten door politieagenten in de hele Verenigde Staten. In de veronderstelling dat stilzwijgen het probleem nog groter maakte, nam Quentin het woord en riep een dubbeltje en dubbeltje op; hij ging achter het systemische racisme aan dat op veel gebieden van wetshandhaving bestaat en marcheerde zelfs met Rise Up October. De politievakbonden waren woedend en via de media verzonden ze zijn opmerkingen om hem te laten klinken alsof hij alle wetshandhavers moordenaars noemde, terwijl hij in feite de personen uitriep die al die jonge mannen hadden neergeschoten. Hoewel Quentin probeerde zichzelf uit te leggen (hoewel hij dat niet had moeten doen), riepen de vakbonden op tot massale boycots van The Hateful Eight. Wat Quentin woedend maakte, was dat al deze controverse de essentiële kwestie wegnam waarover hij had gesproken.
14 Quentin neemt het op tegen Disney
Deze nam ballen. Het lijdt geen twijfel dat het Disney-bedrijf een van de meest winstgevende en krachtige bedrijven ter wereld is. Met hen v alt niet te spotten. Maar op The Howard Stern Show in september 2015 deed Quentin precies dat. Hij vertelde Howard aarzelend dat hij boos was op Disney-executives omdat ze probeerden The Hateful Eight uit de beroemde Cinerama Dome in Los Angeles te verdrijven om Star Wars: The Force Awakens te kunnen laten zien. The Hateful Eight zou twee weken lang in 70 mm te zien zijn na een reeks van twee weken van de zevende aflevering van de Star Wars-franchise. Naar verluidt wilde Disney hun megahit zo graag in het theater blijven vertonen dat ze ArcLight (het bedrijf dat eigenaar is van de Dome) bedreigden dat ze Star Wars uit al hun Amerikaanse theaters zouden halen als ze hun eerdere overeenkomst met The Hateful Eight zouden nakomen. Aangezien dit een cruciaal verlies aan inkomsten zou zijn geweest, had ArcLight geen andere keuze dan het contract te verbreken. Tot op de dag van vandaag is Disney niet verantwoordelijk gehouden voor, om Quentin te citeren, "hun afpersingspraktijken".
13 Quentin de racist?
Nou, natuurlijk is hij dat niet. Het is voor de meeste mensen duidelijk dat Quentin Tarantino geen racist is, hoewel hij constant wordt aangevallen vanwege het gebruik van het N-woord in zijn films. Het is niet verwonderlijk dat filmmaker Spike Lee de neiging heeft om de aanklacht tegen Quentin te leiden. Samuel L. Jackson (een vaste klant van Tarantino en Spike Lee) lijkt niet te denken dat er een probleem is. Hij vertelde Charlie Rose dat het "onmogelijk" is voor Quentin om een racist te zijn, omdat een racist niet zoveel dynamische, intelligente en stoere Afro-Amerikaanse karakters zou hebben geschreven. Dit geldt zeker voor alle rollen van Sam. En hoewel hij het N-woord arrogant gebruikt, verdedigt Sam dat het altijd wordt gebruikt om eer te bewijzen aan de omgeving waarin de film/scène zich afspeelt. Zoals Sam Jackson tegen filmcriticus Peter Travers zei over het gebruik van dat woord in Django, "Er zijn maar zoveel beschrijvende woorden voor zwarte mensen die ze in die tijd gebruikten". Zoals Sam al zei, heeft de cultuur ons gedicteerd dat het oké is om dat woord in een muzikale context te gebruiken, maar nooit in films. Je kunt het niet van twee kanten hebben.
12 Quentin maakt de spot met slavernij
Dus, ja, vooral Spike Lee is een harde criticus van de films van Quentin, vooral Django Unchained. Spike, zonder de film zelfs maar te zien, berispte Tarantino voor het ontheiligen van de strijd van Afro-Amerikanen tijdens het tijdperk van de slavernij. Hij gelooft, samen met anderen, dat Tarantino de slavernij bespotte, wat het tegenovergestelde was van de bedoeling van de filmmaker. Quentin was erop gebrand om deze periode opnieuw te bedenken, zoals hij deed met WW2 in Inglorious Bastards, om zwarte Amerikanen een eigen westerse held te kunnen geven. Als je Django Unchained echt hebt gezien, zou je zien dat Jamie Foxx's Django meer is dan badass en meedogenloze en bloedige wraak neemt op de blanke mannen die zijn vrouw tot slaaf hebben gemaakt. Het is inderdaad dezelfde benadering als Bastards, waarbij Joodse soldaten en Holocaustoverlevenden Adolf Hitler neerschoten en een stel nazi's levend verbrandden in een bioscoop, een scène waarbij ik (een jonge Jood) opsprong in absolute extase.
11 Quentin pakt Amerikaanse raceproblemen aan
Het maakt niet uit hoeveel gekleurde mensen Tarantino's verdediging hebben ingeschakeld, hij lijkt nog steeds controverse te veroorzaken als het gaat om het aanpakken van raceproblemen in zijn films. Toen hem hiernaar werd gevraagd door Dan Liever, legde Quentin uit dat hij altijd al een grote interesse heeft gehad in racen in Amerika en hoe zwarten en blanken de afgelopen honderd jaar met elkaar hebben omgegaan. In veel van zijn films keert hij steeds terug naar dit thema omdat hij vindt dat het in Hollywood-films grotendeels wordt genegeerd. Quentin heeft een unieke, zij het controversiële, manier gevonden om een probleem te onderzoeken dat hem na aan het hart ligt. Hij heeft een sterke stem gekregen in de branche en hij gebruikt die ook. Hij houdt ervan om het publiek te corrumperen en hun gedachten en gevoelens uit te dagen. Hij wil je iets laten zien waardoor je aan je eigen versie van moraliteit gaat twijfelen. Dit is wat een echte kunstenaar doet, ze willen iets creëren dat verdeeldheid zaait, dat het bespreken waard is. Het feit dat hij zoveel wrok heeft ontvangen voor zijn creatieve keuzes, is een goede zaak. Het zet mensen aan het praten. Het zet ons aan het denken.
10 Quentins geweld, geweld, geweld
Quentin Tarantino heeft het geweld in de films niet uitgevonden. Hij profiteerde er gewoon van en maakte er een kenmerk van zijn zeer specifieke stijl van filmmaken. Maar toch, dit is de controverse waarmee hij het meest consequent wordt geconfronteerd. In al zijn films komt geweld prominent naar voren, en hierdoor is hij een verdeeldheid zaaiende kunstenaar geworden. Hij schaamt zich niet voor het afhakken van iemands hoofd of het doorzeven van een lichaam met kogels totdat er niets anders over is dan brokken nat, plakkerig vlees. Quentin Tarantino reageert op gewelddadige films. Hierdoor wordt hij routinematig geconfronteerd met de mening dat hij veel van zijn jonge fans beïnvloedt om geweld te aanbidden en het in hun dagelijks leven toe te passen. Het enige is dat Quentin wreedheden verafschuwt. Hij komt er in zijn echte leven actief tegen op; maar hij kan de realiteit nog steeds van fictie scheiden en ervan genieten wanneer hij in de tedere handen van een geweldig verhaal v alt. Hij rechtvaardigt geweld niet moreel, hij vindt het gewoon vermakelijk. Japan heeft enkele van de meest gewelddadige anime, films en romans ter wereld en toch is het momenteel een van de meest vreedzame landen.
9 Quentin neemt het op tegen een filmcriticus
Oh boy, deze werd heel snel warm. Tarantino sloot zich aan bij de filmcriticus Jan Wahl uit San Francisco (beroemd om haar belachelijke hoeden), om te spreken over de release van Kill Bill: Volume One. Toen ze Quentin voorstelde, was het duidelijk dat ze in de aanval was, insinuerend dat ze dacht dat zijn werk stijl boven inhoud was. Toen hij eenmaal in de lucht was, maakte ze een paar passief-agressieve grappen over zijn uiterlijk, die hij snel op haar terugdraaide. Jan begon toen meteen met Quentin over hoe ze zijn uitspraken over het willen dat jonge meisjes zijn film zouden zien, niet kon begrijpen. Hij beweerde dat ze zich gesterkt zouden voelen door de kick-ass, gewelddadige vrouwelijke personages. Toen begon Quentins geduld af te nemen toen Jan hem prikte over zijn rol om jonge mensen te beïnvloeden om geweld te aanbidden. Eerlijk gezegd is dit iets om getuige van te zijn. De boog van de passief-agressieve aard die ronduit smerig wordt, is verbazingwekkend en leidde er uiteindelijk toe dat Quentins voer werd afgesneden.
8 Quentin is de filmcriticus
Een ding dat ik zo leuk vind aan Quentin Tarantino, is dat hij een filmfan is. Hij is niet een van die filmmakers die toegeeflijk producten maakt voor massaconsumptie. Hij streeft ernaar om kunst te maken waar nog tientallen jaren van genoten zal worden. Een deel van het bereiken van dat doel is verslinden wat uw concurrentie aan het doen is. Quentin is nooit verlegen geweest om zijn mening over andermans werk te delen. Als hij een fan is, is hij een grote fan, en als hij dat niet is, kan hij dodelijk zijn. De man bracht zijn vormende jaren door met werken bij een BlockBuster en bingde elk stukje cinema dat hij te pakken kon krijgen; terecht, hij heeft meningen opgebouwd. Tarantino kreeg enige schaduw toen hij zijn liefde voor de films van David O'Russell aan Vulture uitte en beweerde dat The Fighter en American Hustle van O'Russell veel gedenkwaardiger waren dan hun Oscar-concurrenten, The Town, An Education en The Kids Are All Right. Vervolgens ging hij achter een bioscoopicoon aan dat zei: "De helft van deze Cate Blanchett-films - het zijn allemaal gewoon deze kunstzinnige dingen. Ik zeg niet dat het slechte films zijn, maar ik denk niet dat de meeste ervan lang houdbaar zijn". Het is haar verdienste dat Cate Blanchett met gratie en waardigheid op de kritiek reageerde.
7 Quentin neemt het op tegen een journalist
Tijdens de perstour voor Django Unchained bezocht Quentin Channel 4 News' Krishnan Guru-Murthy, die hem vroeg waarom geweld een belangrijk onderdeel is van zijn films; een vraag zo origineel als een Transformers-vervolg. Tarantino legde uit dat hij denkt dat het vermakelijke cinema maakt, en dat er in Django twee soorten geweld zijn; de eerste is de dagelijkse brutaliteit waarmee de slaven worden geconfronteerd door toedoen van hun meesters, en dan is er ook het louterende geweld wanneer de slaven wraak nemen. Krishnan duwde Quentin verder en trok de moraliteit in twijfel van iemand die van geweld in een film geniet, waarop Quentin antwoordde: "Het is een film, het is een fantasie. Het is niet het echte leven". De zaken werden verhit nadat Krishnan insinueerde dat er een verband was tussen twee die Tarantino in het defensief zette en weigerde de vraag te beantwoorden die hij ontelbare keren had beantwoord. Dit was niet goed genoeg voor de journalist die bleef pushen tegen Tarantino. Guru-Murthy kwam duidelijk binnen met een vaste agenda en liet de filmmaker niet los totdat hij een antwoord kreeg dat hem bevredigde. Het kruisverhoor werkte niet omdat Tarantino zijn mannetje bleef staan tot het einde van het interview. De clip kreeg twee jaar later nog meer aandacht toen Krishnan Robert Downey Jr.zo erg dat Downey wegliep. Zowel Tarantino als Downey hebben zich sindsdien uitgesproken over de journalist.
6 Quentins script is gelekt
Tarantino kreeg een voorproefje van het digitale tijdperk toen zijn script voor The Hateful Eight in 2014 op Gawker uitlekte. Er werd een rechtszaak aangespannen tegen Gawker die later door Tarantino werd ingetrokken om onbekende redenen. Het script werd uiteindelijk herschreven en opgenomen. Wat betreft wie het script naar Gawker heeft gestuurd, Tarantino beweert dat hij het vroege ontwerp alleen naar drie mensen heeft gestuurd, Tim Roth, Bruce Dern en Michael Madsen (die allemaal in de definitieve versie speelden). Onmiddellijk vertelde Quentin de pers dat Tim Roth op geen enkele manier verantwoordelijk kon zijn geweest voor het lek, wat op zijn beurt Bruce, Michael en hun vertegenwoordiging beschuldigde, die ook toegang zouden hebben tot het script. Omdat hij dacht dat zijn vader de boosdoener was, belde de zoon van Michael Madsen hem op om zijn vader uit te schelden. Tot op de dag van vandaag pleiten alle acteurs en hun agenten onschuldig. Dit is slechts een van die mysteries die we nooit zullen oplossen.
5 Quentin Casting "Horen"
Tijdens het casten van The Hateful Eight ving Quentin vuur op nadat zijn bedrijf een advertentie plaatste waarin hij op zoek was naar jonge vrouwen om prostituee of 'hoeren' te spelen, volgens de posting. Feministische groepen maakten bezwaar tegen de woordkeuze en verklaarden dat het een typisch voorbeeld van Hollywood-seksisme was. De advertentie verzocht geïnteresseerde partijen om hun foto's en kledingmaten op te sturen, wat heel gebruikelijk is in Hollywood, en om "hoer" in de onderwerpregel van hun e-mail te schrijven. Als reactie op de reactie beval Quentin de advertentie te verwijderen en te vervangen door een die sociaal acceptabeler was. Hoewel ik het castingteam zeker kan begrijpen dat het zo efficiënt en georganiseerd wil zijn met de vee-oproepen, was de woordkeuze hier echt ongevoelig en spreekt het tot een groter probleem binnen Hollywood.
4 Quentins hatelijk jegens vrouwen?
Van alle controverses over The Hateful Eight ging deze eigenlijk over de inhoud van de film. Velen beweerden dat het enige vrouwelijke hoofdpersonage van de film, Daisy Domergue (een wrede moordenaar gespeeld door Jennifer Jason-Leigh), geen stem krijgt en alleen aanwezig is om het onderwerp te zijn van routinematige mishandelingen door haar mannelijke ontvoerders. Mega-producer Harvey Weinstein kwam Tarantino te hulp en vertelde Variety: "Deze man is de meest pro-vrouw ooit". Hij noemde de dynamische vrouwelijke hoofdrolspelers in de Kill Bill-films, Jackie Brown en in Inglorious Bastards. Er werden tegenargumenten gemaakt dat al deze sterke vrouwelijke personages in al zijn films worden bedreigd, geslagen of in gevaar zijn, waarop Quentin (en iedereen met een brein) zei dat dat geldt voor AL zijn personages, mannen en vrouwen. Ongeacht hun geslacht of etniciteit, alle personages van Quentin Tarantino worden geconfronteerd met dezelfde zekerheid als ieder van ons … op de een of andere manier zullen we sterven.
3 Quentins gebruik van “Ghetto”
Quentin's Django Unchained-ster Jamie Foxx herinnerde zijn voormalige regisseur eraan om zijn privilege te controleren nadat Tarantino een woord had gebruikt dat hij misschien niet had moeten gebruiken. Terwijl hij een Golden Globe in ontvangst nam voor zijn Hateful Eight-componist, Ennio Morricone, prees Tarantino zijn collega omdat hij zijn 'favoriete componist' aller tijden was, en niet alleen in 'dat getto' van filmcomponisten. Het publiek pikte duidelijk op wat Tarantino niet deed, want ze kreunden ongemakkelijk terwijl hij doorging met dwepen over de Italiaanse componist die volgens hem zijn eerste Golden Globe had gewonnen onder de hand van de regisseur. Om maar een beetje op te vallen, Tarantino vergiste zich, Ennio had eigenlijk twee Golden Globes gewonnen voorafgaand aan zijn overwinning voor The Hateful Eight. Hoe dan ook, toen Quentin van het podium draafde, liep Foxx, die presenteerde, naar de microfoon. Hij boog zich naar voren en zei eenvoudig maar streng: "Ghetto?"
2 Quentins voetfetisj
Dit is niet zozeer een controverse, maar een vermeende fetisj. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe "vermeend" dit is gebaseerd op hoe vaak vrouwenvoeten zo prominent in enkele van de beroemdste scènes van Quentin zijn opgenomen. Hij schiet ze neer zoals je het naakte lichaam van de mooiste vrouw op aarde zou schieten. Er is iets zo zwoel en perfect aan zijn compositie. Er stra alt bijna een gloed uit elke teen. Of het nu de teenringen van Bridget Fonda zijn in Jackie Brown, of Uma Thurman die wordt voorgesteld aan John Travolta in Pulp Fiction, of… Uma Thurman die haar grote teen probeert te wiebelen in Kill Bill Volume 2, Quentin lijkt geobsedeerd door de voeten. Hoewel hij weigert erover te praten in interviews, vermoeden velen dat de auteur een beetje lust heeft, niet dat daar iets mis mee is.
1 Quentins voetafdruk
Een van de vele onderscheidingen die je zou kunnen krijgen na een lange Hollywood-carrière, is dat je handen en voeten in cement worden bedrukt voor weergave buiten het historische TCL Chinese Theatre. Begin 2016 besloot het Chinese Theater Quentin te eren die, zoals elke beroemdheid, besloot om zijn cementblok zijn eigen te maken. De pers was geschokt om te zien dat de zolen van Quentins schoenen de woorden "FK U" in het cement hadden achtergelaten. Dit was niet alleen een brutale stoot op het systeem, maar ook een verwijzing naar de beroemde schoenen die Uma Thurman droeg in de Kill Bill-films. Dus liet hij niet alleen permanent de droom van elke 12-jarige achter voor de meest historische bioscoop ter wereld, maar hij deed ook zijn harde fans een solide indruk.
