Wat is er nodig voor een acteur om een Oscar-winnende uitvoering te toveren? Het blijkt dat kwaliteit veel belangrijker is dan kwantiteit - in termen van de totale tijd die in een film wordt weergegeven. Dat is althans wat kan worden afgeleid uit de eerste Academy Award van de Britse acteur Anthony Hopkins, voor zijn vertolking van Dr. Hannibal Lecter in de horrorklassieker van Jonathan Demme uit 1991, The Silence of the Lambs.
De film, een bewerking van de gelijknamige roman van Thomas Harris uit 1988, had een totale speelduur van één uur, 58 minuten en 31 seconden. Ondanks dat hij de belangrijkste antagonist in het verhaal is, bedroeg de totale schermtijd van Hopkins in de film slechts 24 minuten, 52 seconden - of een equivalent van slechts ongeveer 21% van de hele film, inclusief ongeveer vier minuten en 48 seconden aan credits.
Die Oscar-overwinning van Hopkins in 1992 was ook zijn eerste van in totaal zes nominaties, hoewel het hem pas bij de meest recente Academy Awards lukte om zijn tweede overwinning te behalen.
Naar Hopkins geworden
Volgens Rotten Tomatoes volgt The Silence of the Lambs 'Clarice Starling (Jodie Foster), een topstudent aan de opleidingsacademie van de FBI. Jack Crawford (Scott Glenn) - [hoofd van de Behavioural Science Unit van het Bureau] - wil dat Clarice Dr. Hannibal Lecter interviewt, een briljante psychiater die ook een gewelddadige psychopaat is, die levenslang achter de tralies dient voor verschillende daden van moord en kannibalisme. Crawford gelooft dat Lecter misschien inzicht heeft in een zaak en dat Starling, als aantrekkelijke jonge vrouw, misschien het lokaas is om hem eruit te lokken.'
Demme deed er alles aan om de legendarische Sean Connery de rol van Hannibal te laten spelen. Connery had onlangs zelf een Oscar gewonnen - voor zijn bijrol in The Untouchables. De James Bond-acteur wees de regisseur echter af en hij moest zich tot Hopkins wenden, die meer dan een decennium eerder indruk op hem had gemaakt als Dr. Treves in The Elephant Man.
In een recente reüniechat met zijn co-ster Jodie Foster, onthulde Hopkins dat hij aanvankelijk afwijzend stond tegenover de rol. Dit was nadat zijn agent hem had verteld dat hij hem een script zou sturen met de titel The Silence of the Lambs. Volgens de acteur was zijn eerste indruk dat het een kinderverhaal was.
Hartelijk gezocht naar de rol
Het duurde echter niet lang voordat de Welshe acteur wist dat hij de rol hartstochtelijk wilde spelen. Dat onthulde hij in het videogesprek met Foster, dat werd gedaan voor het tijdschrift Variety. Volgens hem was het het beste deel dat hij ooit had gelezen. "Ik was in 1989 in Londen en deed een toneelstuk genaamd M. Butterfly," legde Hopkins uit.
"Het was een hete zomermiddag, en het script kwam langs en ik begon het te lezen. Na 10 pagina's belde ik mijn agent. Ik zei: 'Is dit een reëel aanbod? Ik wil het weten. Dit is het beste deel dat ik ooit heb gelezen.'" Die gang van zaken leidde ertoe dat hij ging eten met Demme, waarna de rol allesbehalve in de tas zat.
"Ik las de rest van het script en Jonathan kwam op een zaterdagmiddag langs en we aten samen", vervolgde hij. "En ik zei: 'Is dit echt?' En hij zei: 'Ja.' Ik zei ok.' Hij was zo'n geweldige kerel om mee samen te werken. Ik kon mijn geluk niet op en ik was bang om met je te praten. Ik dacht: 'Ze heeft zojuist een Oscar gewonnen [voor The Accused in 1989]!'"
Overweldigende eerste indruk
Hopkins vertelde Foster dat het enige andere deel dat zo'n overweldigende eerste indruk op hem had, Florian Zeller's The Father in 2019 was. Het is misschien niet verwonderlijk dat dit de enige andere rol was die de acteur uiteindelijk een Oscar opleverde.
"Twee scripts hadden een onmiddellijke impact op mij. Een was Silence of the Lambs - en [de andere was] The Father ", zei hij. "Het was zo duidelijk geschreven. Ik hoefde geen onderzoek te doen. Ik kon er gemakkelijk in vallen. Klinkt zo cheesy, maar het heeft me er nu heel erg van bewust gemaakt hoe kostbaar het leven is, en hoe we onszelf in iets houden dat zo mysterieus."
Net als The Silence of the Lambs was The Father weer een psychologische thriller. In tegenstelling tot de klassieker uit 1991 moest Hopkins echter nog meer moeite doen in termen van totale tijd die op het scherm werd doorgebracht.
Zellers film duurt in totaal 96 minuten en 57 seconden. Daarvan was hij in 65 minuten en 14 seconden op het scherm te zien. Dat is effectief goed voor minimaal 67% van de totale speelduur, inclusief drie minuten en 46 seconden aan credits. Toch had Hopkins al bewezen dat hij niet zoveel tijd nodig had om een Oscarwaardige prestatie te leveren.
