Als het gaat om het vinden van originele ideeën voor films, ontbreekt het vaak aan de krachten die in Hollywood zijn. Daarom wenden ze zich tot andere bronnen voor inspiratie, of het nu stripboeken, klassieke literaire werken of, zoals in de context van dit artikel, videogames zijn.
Natuurlijk is er niets mis mee om je tot een van deze media te wenden, op voorwaarde dat het eindresultaat leuk en bevredigend is om naar te kijken. Maar vooral als het om videogames gaat, is wat we op het scherm krijgen vaak een teleurstelling. Er zijn uitzonderingen. Silent Hill, Prince of Persia en Warcraft uit 2016 behoorden tot de betere videogamefilms die zijn uitgebracht, maar ze zijn in de minderheid dan die van Super Mario Bros, Street Fighter, Doom en een hele reeks andere verschrikkelijke videogamefilms aanpassingen.
In de komende maanden zullen er meer videogamefilms worden uitgebracht. De Uncharted-film van Tom Holland is onderweg. Paul W. S Anderson brengt Monster Hunter naar het grote scherm. En Dragon's Lair, Halo en zelfs Mega Man zijn slechts enkele van die andere videogametitels die momenteel gepland staan voor een aanstaande filmrelease.
Zullen deze titels goed zijn? De tijd zal het leren. Maar als de geschiedenis ons iets heeft geleerd, moeten we sceptisch zijn.
Dit zijn de redenen waarom filmaanpassingen van videogames zelden werken.
Videogamefilms wijken te ver af van het bronmateriaal
Bij het aanpassen van een videogame in een film, heeft het weinig zin om de brongame noot voor noot te kopiëren. Het zijn tenslotte twee verschillende media. Het is echter vaak zo dat de gemaakte filmaanpassingen te ver verwijderd zijn van wat ze oorspronkelijk waren.
Overweeg de Resident Evil-franchise. De games zijn voor het grootste deel echt eng en gruwelijk. De eerste Resident Evil-game koelde af met zijn claustrofobische landhuisomgeving, en de games die volgden, hoewel ze een bredere achtergrond kregen voor het uitspelen van gruwelen, behielden de angst van het origineel. Maar wat deed Paul W. S. Anderson doen met de spellen? Hij veranderde ze in complete actievoertuigen voor zijn vrouw, Milla Jovovich, en ontdeed zich van de horror voor bullet-time heroïek en scènes van CGI-chaos.
Overweeg dan Assassin's Creed en Hitman. De games waren gebaseerd op ste alth, maar toen deze titels werden aangepast voor het scherm, werd het concept van ste alth genegeerd ten gunste van actie met een groot budget. En hoe zit het met Max Payne? De game was een ruig misdaaddrama, maar de film uit 2008 verving de zwarte aspecten van de game door actie en bovennatuurlijke horror.
In voorbeelden zoals deze namen de films de essentie van de videogames in kwestie weg. Dat is heel jammer, want zo had het niet hoeven te zijn. Elk van deze games had al een filmische vorm, dus er was duidelijk ruimte voor betere filmaanpassingen. In plaats daarvan besloten de regisseurs om alles weg te halen wat de games goed maakte voor iets dat nauwelijks op hen leek. Het is dit gebrek aan respect voor het bronmateriaal dat gamers over de hele wereld van streek maakt.
Videogamefilms missen het juiste filmtalent
Videogamefilms kunnen goed zijn, maar al te vaak staan de mensen erachter bekend om het maken van slechte films. Het bekendste voorbeeld is Uwe Boll (hierboven afgebeeld), die de meest gehate man in Hollywood werd vanwege zijn verschrikkelijke aanpassingen aan videogames. Hij verwierf de rechten op veel populaire gametitels, waaronder Far Cry, Postal en In The Name Of The King, en veranderde ze in films die ronduit verschrikkelijk zijn. Met betrekking tot ons laatste punt waren ze ook heel anders dan de videogames waarop ze waren gebaseerd.
Dan is er nog Paul W. S. Anderson, de man achter de eerder genoemde Resident Evil-films. Hij stond ook bekend om het maken van een andere slechte videogame-aanpassing, Mortal Kombat, dus waarom zou je hem de sleutels van een andere franchise geven? Toegegeven, hij regisseerde de spannende en angstaanjagende Event Horizon, dus we kunnen de logica enigszins begrijpen. Als Hollywood echter een greintje gezond verstand had, hadden ze de Resident Evil-franchise aan iemand anders moeten overhandigen na het teleurstellende eerste uitje.
Stel je voor wat mensen als George A. Romero hadden kunnen doen met Resident Evil. De beroemde horrorregisseur stond ooit in de rij om de aanpassing van de videogame te regisseren, maar dat is helaas nooit gebeurd. En stel je voor wat Peter Jackson had kunnen doen met het fantasiespel In The Name Of The King, of wat Quentin Tarantino had kunnen doen met de gewelddadige en controversiële aanval op Postal. In plaats daarvan werden de sleutels overhandigd aan regisseurs die niet goed waren toegerust om dergelijke aanpassingen aan te kunnen, en we bleven achter met hilarisch slechte videogamefilms die van zeer slechte kwaliteit waren.
Hollywood lijkt er niet om te geven
Zoals maar al te vaak het geval is in Hollywood, lijkt geld verdienen de focus te zijn achter de films die worden geproduceerd. Er lijkt de veronderstelling te zijn dat een film met een titel van een videogame erop enorme kassabonnen zal opleveren. En vaker wel dan niet, is dit waar. Lara Croft: Tomb Raider uit 2001, bijvoorbeeld, verdiende meer dan $ 274 miljoen aan de kassa, ondanks het gebrek aan tomb raiding dat de games zo populair maakte. En Resident Evil: The Final Chapter uit 2016 verdiende $ 314 miljoen, ondanks dat het weer een slechte inzending was in de franchise.
Het punt is dit. Als mensen geld blijven betalen om deze films te zien, zal Hollywood ze nog steeds produceren, ongeacht de kwaliteit. Het algemene publiek accepteert ze misschien, maar voor gamers? Helaas is het een kwestie van 'game over', want ze worden keer op keer geconfronteerd met teleurstellingen.
