Pestkoppen, en huiswerk en acne, oh my! Personen die worstelen met aandoeningen zoals het syndroom van Down, autisme en dyslexie, worden vaak verbannen vanwege hun verschillen. Het lijkt erop dat steeds meer kinderen worden gediagnosticeerd met ontwikkelings- of leerstoornissen, en de problemen waarmee ze worden geconfronteerd, komen steeds vaker voor in het nieuws en op televisie, wat een duidelijke stap in de goede richting is in de richting van inclusie van iedereen. Atypical is een Netflix-show die het leven van Sam documenteert, een lieve, intelligente en in sommige opzichten eigenzinnige jongeman die zich een weg baant door de ups en downs van de middelbare school en de adolescentie. Volgens The Guardian willen de producenten van de show de wereld duidelijk helpen begrijpen wat het is voor mensen met het autismespectrum, en die les met komedie en warmte geven. De show is onmiskenbaar een ‘Good Thing’ op zich, en het is moeilijk om niet zowel de intentie als de inspanning toe te juichen.”
Ondanks Sams onvermogen om 'normale' relaties te onderhouden met degenen die hij in zijn leven tegenkomt, en zijn obsessie met pinguïns, is hij buitengewoon begaafd en wordt hij bewonderd door zijn ouders, leraren, begeleiders en vrienden. De producenten van de show lijken hun onderzoek naar het Asperger-syndroom te hebben gedaan, "en hebben alle meest voor de hand liggende autistische gedragingen geëxtraheerd, geïntensiveerd en vereenvoudigd." Volgens de Merriam-Webster Dictionary kan het Asperger-syndroom worden omschreven als "een autismespectrumstoornis die wordt gekenmerkt door verminderde sociale interactie, repetitief gedrag en beperkte interesses, normale taal- en cognitieve ontwikkeling, maar slechte gespreksvaardigheden en problemen met non-verbale communicatie en vaak door bovengemiddelde prestaties in een smal veld tegen een algemene achtergrond van verminderd functioneren.”
Sam is buitengewoon begaafd in wiskunde en wetenschap, maar schiet tekort als het gaat om het onderhouden van de juiste relaties met zijn leeftijdsgenoten en counselors. Hij spreekt met een monotone stem, die een verminderde verbale ontwikkeling laat zien, en kan sociale signalen niet begrijpen. Hij neemt de dingen extreem letterlijk en heeft obsessies, die zich in zijn geval uiten in een extreme interesse in pinguïns, hun gewoonten en hun gedrag. Sam houdt een dagboek bij waarin hij zijn interesse in Antarctica en het noordpoolgebied documenteert, hij schetst en labelt verschillende soorten pinguïns en hun unieke kenmerken.
Hoewel hij effectief kan communiceren en zijn familie, leraren en counselors kan vertellen wat hem bezighoudt, heeft hij het onvermogen om natuurlijke en passende relaties met anderen aan te gaan. Hij ziet andere kinderen op zijn school daten met hun belangrijke anderen, en hij wil proberen erbij te horen, dus overweegt hij een meisje mee uit te vragen. Sam wil contact maken en contact maken met zijn leeftijdsgenoten, maar hij heeft de neiging om aangetrokken te worden tot mensen die ouder zijn dan hij, zoals zijn therapeut Julia. Hij houdt niet alleen van Julia… hij houdt van haar en probeert haar zover te krijgen dat ze het uitmaakt met haar vriend, zodat ze een relatie kunnen nastreven. Sam begrijpt niet waarom dit "fout" is en blijft Julia erop wijzen dat hij zich romantisch tot haar aangetrokken voelt. Het komt op het punt waarop Julia besluit dat ze hem niet meer kan ontmoeten en moedigt hem aan om een andere therapeut te zien.
Ondanks zijn onvermogen om een gepaste relatie te hebben met zijn leeftijdsgenoten en gezagsdragers, staat Sam extreem dicht bij zijn moeder en de twee delen een sterke band die op een bepaalde manier anders is dan de relaties tussen neurotypische tienerjongens en hun moeders. Elsa, de overbezorgde moeder van Sam, doet wat ze kan om Sam te helpen navigeren door een zeer onvoorspelbare en in sommige opzichten enge wereld. Ze komt op voor haar zoon en doet er alles aan om ervoor te zorgen dat hij zich veilig, geliefd en gehoord voelt door anderen. Ze is duidelijk een liefhebbende moeder - en Sam, hoewel hij misschien niet kan zeggen: 'Ik hou van je', waardeert alles wat ze doet om zijn veiligheid en geluk te verzekeren.
Over het algemeen doet deze show het goed om een typische jongen in een atypische wereld te portretteren. Het is een goede manier om de worstelingen vast te stellen waarmee individuen in het spectrum worden geconfronteerd, en om de manieren te tonen waarop Sam omgaat met de gebeurtenissen die plaatsvinden en de emoties die hij op de middelbare school voelt, in plaats van te vertellen. De show is komisch, echt en bitterzoet en doet geweldig werk door vast te leggen hoe het leven kan zijn voor iemand die er niet per se "in past". Atypical is een show die kijkers inspireert om alles wat ze tegenkomen met waardigheid, liefde en respect te bekijken.
