Het lijdt geen twijfel dat elk van de regisseurs van de Harry Potter-films het verloop van de serie heeft veranderd. Terwijl de briljante young adult-serie van JK Rowling donkerder en emotioneler werd naarmate de fanbase ouder werd, vonden de filmregisseurs echt een manier om dit te visualiseren. Elk van de Harry Potter-films heeft zijn verdiensten, hoewel Daniel Radcliffe zichzelf in elkaar slaat over zijn optreden in een ervan.
Chris Columbus, de regisseur van Home Alone, was de eerste regisseur die Harry Potter aanpaste tot een groot scherm. Chris heeft een aantal dingen gezegd over het werken aan de Potter-films. Ook voor zijn andere werk liet hij zich inspireren door de Harry Potter-films. Het lijdt geen twijfel dat zijn grillige, kinderlijke perspectief Harry Potter een bepaalde sfeer gaf voor de eerste twee films. Maar, The Prisoner of Azkaban, het verhaal had een donker perspectief nodig… Voer Alfonso Cuaron in.
Dit is hoe de toekomstige Academy Award-winnende regisseur van Roma, Children Of Men en Gravity een revolutie teweegbracht in de Harry Potter-films en maakte wat misschien wel de beste Potter-film is…
Chris was uit, Alfonso was binnen
Velen beschouwen Alfonso Cuaron als de beste regisseur voor een Harry Potter-film. Hij maakte niet alleen de meest geprezen film in de franchise, maar sommigen beweren dat zijn genuanceerde benadering van verhalen voor jonge volwassenen een revolutie teweegbracht in de hele industrie. Hoewel we daar niet over kunnen praten, werpt een fantastische mondelinge geschiedenis van The Prisoner Of Azkaban door Closer Weekly licht op zijn hij voor altijd de Harry Potter-films heeft veranderd.
Allereerst besloot Chris Columbus om de derde film in de franchise niet te regisseren om tijd door te brengen met zijn kinderen toen ze jonger waren. Hij bleef wel aan als producer totdat hij uiteindelijk de franchise voor altijd verliet.
"Veel van de fundamenten waren gelegd door Chris en Alfonso omarmden dat, maar ik denk dat we als franchise regisseurs moeten blijven toestaan hun eigen films te maken", zei producer David Heyman over Prisoner of Azkaban en de franchise als geheel. "Het is heel belangrijk dat elke regisseur zijn of haar eigen stempel op een film kan drukken. Chris heeft zijn stempel gedrukt, Alfonso de zijne. Maar de fundamenten zijn er en zolang je trouw blijft aan die fundamenten en aan de geest van de boeken, ik denk dat we in goede vorm zijn. Alfonso heeft een scherp begrip van de nuances van het tienerleven. Zijn film, Y Tu Mama, gaat over de laatste momenten van de adolescentie, en Azkaban gaat over de eerste. De derde film groeit uit van wat er al is gemaakt. Het derde boek is iets volwassener. De film is een beetje donkerder, volwassener en volwassener, net als het boek. Alfonso is ook een andere filmmaker dan Chris, en ik denk dat de film dat noodzakelijkerwijs weerspiegelt, omdat film het medium van een regisseur is."
Hoe Alfonso de hoofdrol evolueerde en Harry Potter voor altijd veranderde
Uiteindelijk wilde Alfonso volgens hem de film leiden met de personages en zoveel mogelijk echte emoties aanboren als hij kon. Daarom vroeg hij elk van de hoofdrolspelers om een 'first-person'-biografie van hun personage te schrijven.
"Ze leverden deze geweldige essays, echt mooi, heel eerlijk, heel kaal en heel moedig", zei Alfonso over Daniel Radcliffe, Rupert Grint en Emma Watson. "Dat werd een geweldig hulpmiddel en een geweldige sleutel om met hen te werken. Ik denk ook dat het hen in staat stelde een beter emotioneel begrip van de personages te krijgen. Soms was het een kortere weg om te kunnen zeggen: 'Dit is meer de Hermione-kant van je verstand.” Emma zou het meteen snappen zonder in grote gesprekken of voorbeelden te hoeven gaan, want het komt eerlijk gezegd uit iets dat ze schreef, dat ze heeft meegemaakt. Als het op hun emoties aankomt, is dit niet iets dat ik probeer te doen, maar ik denk dat het impliciet in het materiaal zit. Deze kinderen waren wat ouder en op dat moment in het leven waar dat beetje ouder veel ouder betekent, terwijl ze nog veel kwetsbaarheden van vroeger met zich mee droegen. De leeftijd van 13 is archetypisch in elke beschaving op deze planeet. Het is het overgangsritueel; het moment van bewustwording. Dertien is de leeftijd van bar mitswa, eerste communies, enzovoort. Daarom is de film niet donkerder, maar meer intern."
Omdat Alfonso tijd besteedde aan het ontwikkelen van de perspectieven van de acteur en de kennis van hun personages, was hij in staat om een veel sterker kunstwerk te leveren. Alleen al zijn aanwezigheid trok Gary Oldman ook aan voor de rol.
"Dat is een van de redenen waarom ik zijn aanbod accepteerde, behalve dat ik het geld nodig had", zei Gary in het stuk van The Closer Weekly. "Ik hou van zijn stijl, hij doet zijn eigen dingen en het laat zien dat de producers lef hebben. Hij is opmerkelijk goed."
Bovendien bracht Alfonso ook een veel artistieker visueel perspectief in de film. Dit is misschien wel het meest opvallende verschil tussen de eerste twee films en de derde. Maar zelfs de steeds donkerder wordende sequels slaagden er nooit in om Alfonso's vloeiende, kinetische energie vast te leggen die vermengd was met een zeer melancholische sfeer die JK Rowlings schrijven tot leven bracht.
"Het grappige is dat ik probeerde het verhaal te dienen, maar tegelijkertijd ben ik een andere geest dan Michael Newell, die Goblet of Fire regisseerde, of Chris," gaf Alfonso toe. "Ik werk op verschillende manieren en reageer op verschillende dingen en ik heb andere stromingen en andere driften dan zij beiden. Ik heb in deze film een aantal beslissingen genomen die niet alleen bedoeld waren om op te vallen, maar omdat ik vond dat ze de juiste dingen waren in mijn begrip van hoe het verhaal te dienen. Ik denk dat je de film moet zien om te beslissen wat ik eraan heb bijgedragen. Maar dit hele gebeuren is een interessante les geweest voor iemands ego, waarbij je jezelf gewoon aan de stof overgeeft. En je ontdekt dat je, door jezelf in te houden, je beste werk doet."
