Weet je nog dat Whoopi Goldberg een keer tegen Beyoncé zei: "Jij bent Beyoncé", en haar antwoord was: "Dank je."? Geloof het of niet, het zijn momenten als deze tijdens interviews die uit hun verband worden gerukt en buiten proportie worden opgeblazen, waardoor het publiek op de een of andere manier over een persoon kan denken.
Dan is er de redactie, het potentieel om invasieve vragen te stellen, en natuurlijk loop je het risico om ronduit iets te zeggen dat anderen niet prettig zouden vinden. Zijn dit echter de redenen waarom Beyoncé niet meer kiest voor interviews?
Beyonce's vroege gevechten met de pers
In de beginjaren van haar carrière was Beyoncé Giselle Knowles een enthousiaste jonge artieste die veel gelegenheden aangreep om interviews en persconferenties te geven die haar muziek promootten. Eind jaren 90 en begin jaren 2000 waren er niet veel onuitgesproken regels over wat wel en niet sociaal acceptabel was voor paparazzi of interviewers om beroemdheden te vragen, vooral als ze jonge vrouwen interviewden.
Dit heeft ertoe geleid dat sommige jonge idolen het onderwerp zijn van enorm ongepaste en ineenkrimpende vragen, zoals Britney Spears die werd gevraagd of ze borstimplantaten had op de leeftijd van 16 jaar. Dit was helaas ook het geval voor Beyoncé.
Tijdens haar tijd bij Destiny's Child was er controverse en speculatie rond het schuifelen en vervangen van leden. Tegen de tijd dat de formule eindelijk geperfectioneerd was met Beyoncé, Kelly Rowland en Michelle Williams, had de groep 3 andere leden gehad.
Een radiopresentator ging de lucht in en maakte een grap waarin de meidengroep werd vergeleken met het populaire reality-tv-programma Survivor. Hoewel deze stoot naar de jonge vrouwen in het begin pijnlijk was, werd Beyoncé geïnspireerd om een van de grootste en meest succesvolle hitnummers van de groep te maken, 'Survivor'. Ze is geciteerd en zei dat het haar bedoeling was om "ons uit al die negativiteit te schrijven".
Beyoncé begint persoonlijke essays te schrijven in plaats van interviews te geven
Dit is een verre schreeuw van hoe tegenwoordig, omdat ze veel gereserveerder is voor het publiek en bijna helemaal is gestopt met het geven van interviews. Om contact te maken met haar fans buiten haar muziek, kiest ze in plaats daarvan om persoonlijke essays te schrijven voor mediapublicaties.
In een essay dat ze in 2014 schreef voor The Shriver Report, roept ze op dat mannen en vrouwen gelijk loon eisen op de werkvloer. Ze schreef: "De mensheid vereist zowel mannen als vrouwen, en we zijn even belangrijk en hebben elkaar nodig. Dus waarom worden we als minder dan gelijk beschouwd? Deze oude houdingen worden ons vanaf het begin ingeprent. We moeten onze jongens de regels van gelijkheid en respect leren, zodat gendergelijkheid naarmate ze ouder worden een natuurlijke manier van leven wordt. En we moeten onze meisjes leren dat ze zo hoog kunnen reiken als menselijk mogelijk is."
In een ander persoonlijk essay dat ze in 2018 voor Vogue schreef, was ze open over haar lichaamsbeeldproblemen na de geboorte van haar tweeling, Sir en Rumi Carter.
Ze schreef: Ik denk dat het belangrijk is voor vrouwen en mannen om de schoonheid in hun natuurlijke lichaam te zien en te waarderen. Daarom heb ik de pruiken en hairextensions verwijderd en weinig make-up gebruikt voor deze shoot. Tot op de dag van vandaag armen, schouders, borsten en dijen zijn voller. Ik heb een klein mamazakje en ik heb geen haast om het weg te doen. Ik denk dat het echt is. Wanneer ik klaar ben om een sixpack te krijgen, zal ik ga naar de beestzone en werk me kapot totdat ik het heb. Maar op dit moment hebben mijn kleine FUPA en ik het gevoel dat we bedoeld zijn.'
Haar pleidooi voor gelijkheid en lichaamspositiviteit, naast andere waarden die haar dierbaar zijn, heeft absoluut een positieve invloed gehad op haar fans en de entertainmentindustrie als geheel. Maar waarom zou u de tijd nemen om dit allemaal op te schrijven in plaats van het gewoon in een interview te zeggen?
Beyoncé's wens om meer op zangers uit het verleden te lijken
Het blijkt dat ze al tientallen jaren worstelt met hoe ze door het publiek wordt gezien. In de documentaire Beyoncé: Life is but a Dream die in 2014 werd uitgebracht, sprak ze over haar strijd om een gulden middenweg te vinden. "Ik vecht altijd met hoeveel ik over mezelf prijs. Hoe bewaar ik mijn nederigheid en geest? Hoe blijf ik genereus voor mijn fans en mijn vak? Hoe blijf ik actueel, maar hoe blijf ik soulvol?"
Ze gebruikte zelfs soulzangeres Nina Simone als voorbeeld van wat ze wenste dat ze had, voor zover de behoefte van het publiek om persoonlijke details over haar leven te weten gaat.
"Toen Nina Simone een plaat uitbracht, werd je verliefd op haar stem. … Maar je werd niet gehersenspoeld door haar dagelijkse leven, en wat haar kind droeg en met wie ze aan het daten is Allemaal dingen die je echt niet aangaan. Het zou geen invloed moeten hebben op de manier waarop je naar de stem en de kunst luistert, maar dat doet het wel."
Misschien houdt Beyoncé gewoon niet meer van interviews en persconferenties. Als Beyoncé kan ze er absoluut voor kiezen om ze niet te doen en toch een ongelooflijk succesvolle carrière als muziekartiest zonder hen hebben.
