Hoewel het betwistbaar is dat Quentin Tarantino een aantal 'verknoeide' dingen heeft gedaan op de set van Inglorious Basterds, is het ook veilig om te zeggen dat de film uit 2009 een van zijn beste is. De film, die meerdere verhaallijnen volgt die zich aan het einde van de Tweede Wereldoorlog afspelen, is volkomen gestoord. Natuurlijk vereist het enorme vrijheden met de geschiedenis (het doden van Hitler is de meest opvallende), maar dat is een deel van het plezier. De hele film is een spannende rit met ongelooflijke uitvoeringen, voornamelijk van Quentins goede vriend Christoph W altz, en een soort wraakfantasie voor Joodse mensen na de onuitsprekelijke verschrikkingen waarmee ze te maken kregen door toedoen van nazi-Duitsland.
De film heeft iets te zeggen. Het is verdeeldheid. Het is schandalig. Het is grappig. Het is ongemakkelijk. Het is ronduit vermakelijk. Geen wonder dat mensen het jaren later nog steeds proberen te ontleden. Aan de andere kant willen fans van Quentin Tarantino alles weten wat er te weten v alt over hoe hij zijn scripts schrijft.
Nou, dankzij een fantastisch interview met Ella Taylor in The Village Voice tijdens de release van Inglorious Basterds, hebben we enig inzicht gekregen in de oorsprong van dit kunstwerk.
Vengeance was het middelpunt van zijn idee voor de film
Tijdens het interview met Ella Taylor (die joods is), bedankte ze hem voor het "sturen" van Hitler in de film. Ze vertelde hem ook dat ze zich zorgen maakte over de weergave van de strijd van het Joodse volk tijdens de Tweede Wereldoorlog voordat ze Inglorious Basterds zag. De verschrikkingen van de Holocaust behoren tenslotte tot de ergste dingen die ooit in de geschiedenis zijn gedaan. Het is dus een gevoelige kwestie… natuurlijk. Maar Quentin wilde de fantasie onderzoeken om al die woede te uiten voor wat er is gebeurd en de mensen die het deden te vernietigen.
Hoewel 'kwaad' geen 'kwaad' voortbrengt, zijn die gevoelens van woede en een behoefte aan wraak zeker normaal.
"In de loop der jaren, toen ik op het idee kwam dat de Amerikaanse Joden wraak zouden nemen, vertelde ik het aan mannelijke Joodse vrienden van mij, en ze zeiden: 'Dat is de film die ik wil zien. F dat andere verhaal, ik wil dit verhaal zien'', legde Quentin uit in het interview. "Zelfs ik word opgewonden en ik ben niet joods. Toen ik de titel van Enzo Castellari's Inglorious Bastards kocht, die een goede verhaallijn heeft, dacht ik dat ik iets van zijn verhaallijn zou kunnen nemen, maar het is gewoon nooit gelukt."
Het was ooit een miniserie
Hoewel Quentin meer wilde halen uit de gelijknamige film uit 1978, liep het gewoon niet zo. Zodra hij het begon te schrijven (naar Jackie Brown), kreeg het zijn eigen vorm. Het zou echter oorspronkelijk geen film worden.
"Ik begon te schrijven en kon niet stoppen; het werd een roman of een miniserie. Ideeën kwamen steeds bij me op, en het ging meer over de pagina dan over deze film die ik uiteindelijk zou kunnen maken. Dat gebeurde ook met Kill Bill, daarom zijn het uiteindelijk twee films geworden. Het hele idee van een dvd-boxset is behoorlijk verbazingwekkend. Geen enkele schrijver-regisseur heeft tot nu toe gebruik gemaakt van dat formaat, een geweldig formaat om een echte auteur mee te zijn."
Het verhaal was zelfs in hoofdstukken verdeeld, maar Quentin legde de film opzij om Kill Bill te doen.
"Toen ging ik uit eten met [filmmaker] Luc Besson en zijn productiepartner. Ik vertel ze over dit idee voor een miniserie, en de producent was gelijk aan boord. Maar Luc zei: 'Het spijt me,,Je bent een van de weinige regisseurs die me echt naar de film doet verlangen. En het idee dat ik misschien vijf jaar moet wachten om naar een theater te gaan en een van je films te zien, is deprimerend voor mij.' En toen ik dat eenmaal hoorde, kon ik het niet meer ongedaan maken. Ik realiseerde me dat het originele verhaal gewoon te groot was. Toen kwam het idee om met een bioscoop van het Derde Rijk te maken te krijgen, met Goebbels als studiohoofd en maakte een film genaamd Nation's Trots, en daar werd ik echt opgewonden van."
Hij vertrouwde niet op onderzoek… Hij werd geïnspireerd door propaganda
Historische nauwkeurigheid is voor verschillende filmmakers… niet voor Quentin. In het bijzonder werd hij geïnspireerd door de WO2-propaganda (vooral wat betreft hun films) en dit werd een belangrijk aspect van zowel de manier waarop hij het verhaal construeerde als de plot zelf.
"Ik was erg beïnvloed door Hollywood-propagandafilms gemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. De meeste werden gemaakt door regisseurs die in Hollywood woonden omdat de nazi's hun land hadden overgenomen, zoals Jean Renoir met This Land Is Mine, of Fritz Lang met Man Hunt, Jules Dassin met Reunion in Frankrijk, en [Anatole Litvak's] Bekentenissen van een nazi-spion-films zoals die."
Hoewel de meeste filmmakers waarschijnlijk met veel stress te maken hadden over het onderwerp --- de oorlog woedde tenslotte nog steeds toen ze werden gemaakt - liet Quentin zich inspireren door hoe vermakelijk ze waren.
"Ze zijn gemaakt tijdens de oorlog, toen de nazi's nog een bedreiging vormden, en deze filmmakers hadden waarschijnlijk persoonlijke ervaringen met de nazi's gehad, of waren doodsbang voor hun families in Europa. Toch zijn deze films vermakelijk, ze zijn grappig, er zit humor in. Ze zijn niet plechtig, zoals Defiance. Het mogen spannende avonturen zijn."
