Sommige shows uit de jaren negentig duurden veel langer dan ze zouden moeten, maar sommige waren precies de juiste hoeveelheid tijd. Een paar van deze shows zijn tegenwoordig echt moeilijk op te sporen en dat geldt ook voor Goosebumps. Hoe dan ook, de verhalen die verteld werden op de in Canada geproduceerde show resoneerden met een hele generatie en bleven tientallen jaren in hun dromen (en nachtmerries) hangen.
Voor velen is Goosebumps een van de meest memorabele shows van de jaren negentig. Hoewel een deel van de show vandaag niet zou vliegen, zijn de meeste nog steeds gezond familiehorrorplezier. 'Net als Are You Afraid Of The Dark?', was Goosebumps de eerste kennismaking met het suspense- en horrorgenre voor de meeste kinderen in de jaren negentig. Maar het vinden van de juiste toon voor een horrorprogramma voor kinderen was niet het moeilijkste aspect van het aanpassen van de serie van R. L. Stine. Showrunner, Steven Levitan, bekend van Modern Family, had eigenlijk te maken met een aantal grote productieproblemen. Dankzij een fascinerend artikel van Conventional Relations weten we nu precies wat ze zijn… Laten we eens kijken…
Budgettaire beperkingen waren gewoon belachelijk
Dit was de grootste hindernis die de filmmakers achter Goosebumps moesten nemen, volgens showrunner Steven Levitan in het Conventional Relations-artikel. Ervoor zorgen dat zijn show eruitzag alsof het een enorm productiebudget had, terwijl het werken met een klein drama bijzonder moeilijk was. Maar binnen de budgettaire beperkingen waren er enkele geweldige creatieve mogelijkheden.
"Bijna elke aflevering was een enorme uitdaging", vertelde Steven Levitan aan Conventional Relations. "We hebben alle regels overtreden die je niet hoort te doen als je een film of tv-programma maakt: werk niet met kinderen, werk niet met dieren, doe niets gevaarlijks, doe niets dat zou in het echte leven nooit kunnen gebeuren. Elke aflevering omvatte al die dingen."
Vanwege budgettaire beperkingen moesten de makers van de show elke aflevering in een extreem beperkt tijdsbestek produceren om aan het schema van hun netwerk te voldoen.
"Ik had slechtere uren dan veel chirurgen", legde special effects-wiz Ron Stefaniuk uit. "We hadden maar vijf dagen om [de monsters en geesten] te bouwen. We waren de hele dag aan het bouwen en de hele nacht door. Daarna werd het door dezelfde mensen naar de set geracet en met poppen gespeeld. Soms was de opnamedag zou vijftien of zestien uur duren en dan zou er anderhalf uur feest zijn nadat het klaar was. Dan begint over acht uur de hele zaak opnieuw. Dat ging vier jaar door."
Volgens Steven Levitan maakten ze in wezen elke week een film van een half uur.
"Elk onderdeel van elke show was anders", zei Steven. "Onze decorontwerper ontwierp wat wij 'legosets' of 'modulaire thuissets' noemen.' Als we in de studio zouden fotograferen, zou je letterlijk muren uit elkaar kunnen halen en elke woonkamer er anders uit laten zien met dezelfde flats. Dat was echt ambitieus."
Vanwege het beperkte budget was het oorspronkelijke concept voor Goosebumps om in elke aflevering slechts één monster te bevatten. Maar voor sommige afleveringen, zoals "One Day At Horrorland", waren er vijf of zes verschillende nodig. Dit betekende dat Ron en zijn team voor speciale effecten overuren moesten maken om de kostuums, poppen en protheses te maken die deze gruwelijke personages tot leven brachten.
Helaas hebben gevechten over het budget (en andere creatieve meningsverschillen) geleid tot een complete verandering in het creatieve team voor het laatste seizoen van de show. Dit was in feite het einde van de serie en waarom de show eindigde voordat het had moeten zijn. Hoewel de kwaliteit tegen het laatste seizoen was afgenomen, eindigde het misschien net toen het de bedoeling was.
De juiste jonge acteurs vinden
Bovenop de budgetproblemen was casting een groot probleem. Elke aflevering van Goosebumps bevatte immers een heel andere groep kinderen om deze horrorverhalen tot leven te brengen. Het vinden van de juiste kindacteurs was buitengewoon moeilijk.
"De talentenpool van volwassenen was heel gemakkelijk omdat ze niet veel te doen hadden. Het moeilijkste was om kinderen te vinden", legt Steven Levitan uit. "In elke aflevering waren de hoofdpersonen twaalf jaar oud en hadden ze altijd een broer of zus van acht of negen jaar oud. Twaalf is een moeilijke leeftijd om mee te werken. Het moeilijkste was om regisseurs te vinden die met kinderen konden werken. beste regisseurs zouden een manier vinden om de kinderen de regels te laten zeggen zoals ze ze echt zouden zeggen in plaats van ze te acteren. Je wilt geen acteerkarbonades. Je wilt gewoon kinderen die niet schrikken van de camera en kunnen worden Er waren er die van nature getalenteerd en super slim waren."
Hoewel het vinden van de juiste acteurs al moeilijk genoeg was, slaagden de makers van Goosebumps erin een assortiment van echt getalenteerde kinderen te vinden, van wie sommigen A-lijststerren werden; namelijk Ryan Gosling.
Uiteindelijk bleken de grootste uitdagingen de grootste kansen voor de makers van de show. Bovendien herinneren zoveel fans zich decennia later nog steeds met veel plezier aan de serie.
