Er is geen tekort aan dingen die BoJack Horseman depressief maken. Zelfs als hij zich op de een of andere manier bewust was van het feit dat hij op een succesvolle show was, is de kans groot dat hij er boos over zou zijn. Dat is precies het type paard waar we hier mee te maken hebben. En dat is precies het type paard waar we van zijn gaan houden dankzij de serie van Raphael Bob-Waksberg. Er zijn veel afleveringen waar fans nog steeds dol op zijn sinds de show vorig jaar werd afgesloten. Gelukkig kunnen we dankzij Netflix deze afleveringen steeds opnieuw beleven. En dankzij artikelen zoals deze van Vulture hebben we veel van de verhalen achter de schermen geleerd over het maken van deze hilarische en aangrijpende serie. Dat omvat zijn ware oorsprong…
Het idee stamt uit de middelbare school… Soort van
Als we er echt naar kijken, gaat de oorsprong van BoJack Horseman terug tot de tijd dat Raphael Bob-Waksberg op de middelbare school zat. Vanwege zijn ADHD had Raphael het erg moeilijk op school en viel daarom in het theaterprogramma om wat structuur en geluk te vinden. Rond dezelfde tijd ontmoette hij Lisa Hanaw alt, de vrouw die de depressieve ruiter zou tekenen die uiteindelijk BoJack werd.
Jaren later mailde Raphael Lisa met de vraag of ze nog foto's had van de 'paardenjongens' die ze had getekend. Het bleek dat Raphael op een idee zat over een televisieshow die hij wilde pitchen en de paardentekening van de middelbare school was zijn inspiratiebron.
Toen Raphael Lisa vertelde over zijn idee over een depressieve paardencartoon, kon Lisa hem alleen maar aanmoedigen om iets opbeurenders te bedenken, aldus Vulture. Dit was echter niet authentiek voor Raphael. Uiteindelijk werd die authenticiteit de belangrijkste attractie van BoJack Horseman, een show die Lisa moest illustreren.
"Er zijn maar weinig makers die in staat zijn om bij elke stap wat er in hun brein omgaat te kanaliseren in een spannend en intelligent en samenhangend verhaal, en Raphael is daar gewoon een meester in," Noel Bright, BoJack's uitvoerend producent, zei tegen Vulture. "Hij is welbespraakt en houdt ervan om op een interessante manier naar bepaalde dingen te wrikken."
Op het moment dat hij vroeg om de oude tekeningen te zien, begon Raphael naam te maken in Hollywood terwijl hij andere ideeën presenteerde, waarvan de meeste nooit werden gemaakt. Maar Steve A. Cohen, de producer van Tornante Company, wilde hem ontmoeten. Raphael's manager stuurde hem uiteindelijk alles wat hij had. Uiteindelijk werd er een sit-down gepland en werd het idee voor BoJack gepitcht naast een paar andere animatie-opties. Maar het was het BoJack-idee waar Steve echt aan vasthield en wilde dat Raphael zich zou ontwikkelen.
"Een maand later vond Steve me op Facebook en zei: 'Hé! Hoe gaat het met BoJack?'", legde Raphael uit aan Vulture. "En ik had zoiets van, 'Bijna klaar!' En toen dacht ik: 'Ik moet het doen! Ik moet het doen!' Dus ik schreef dit ding en stuurde het naar hen. Oorspronkelijk was er een agent-personage, die een man was, en een ex-vriendin-personage. Terwijl ik me voorbereidde op de formele pitch, combineerde ik ze en maakte van de ex-vriendin de agent. Ik denk dat sommige personages andere namen hadden en andere dingen van dat soort. Diane was een netwerkmanager die BoJack ging helpen met zijn comeback voordat ze de ghostwriter van zijn boek werd. Maar dat was echt vroeg. Dat is zelfs voordat we gooide het naar Tornante. Ik heb dat allemaal geregeld."
De verrassingsgast op de vergadering
Toen Raphael zijn ontmoeting met Steve had in Tornante, liep de eigenaar van het bedrijf, Disney-legende Michael Eisner, toevallig door de gang.
"Ik was toevallig in de hal toen de vergadering eindigde. In een ganggesprek van één minuut kreeg ik drie ideeën te horen", legde Michael Eisner uit. "Een daarvan is: 'Deze gaat over een geanimeerde show over een levend 'persoon' met een lichaam van een man en een hoofd van een paard.' Toen ik dacht dat dat in deze eeuw interessant, origineel en theatraal klonk - maar toch teruggrijpend naar mijn jeugd van meneer Ed, het pratende paard uit de vroege jaren '60 - zei ik gewoon: 'Ja, laten we dat doen.'
Hoewel dit ongelooflijk motiverend was voor Raphael en zijn team, was er een vraag over een van de plotelementen waar mensen niet helemaal zeker van waren.
"De vraag was: 'Zou het sport kunnen zijn? Zou hij in plaats van een voormalige sitcom-acteur een voormalig renpaard kunnen zijn? En hoe zou dat eruit zien?'" zei Raphael. "Ik had daar wat pitches voor, en hoe het verhaal zou veranderen, maar ik zei:" Ik hou echt van de showbusiness-hoek en dit is waarom …'"
"Ik denk dat een van de geweldige dingen van Michael [Eisner] is dat hij binnenkomt en probeert iets naar een bepaalde plaats te duwen - of misschien Raphael voor de eerste keer probeert te duwen, om te zien hoe veel gelooft hij echt in dit idee, "zei Steve. "Ik denk dat hij onder de indruk was van de veroordeling van Raphael en hij was gewonnen."
Uiteindelijk voelde de sportversie van BoJack Horseman te op de neus voor Raphael en was niet het verhaal dat hij wilde vertellen. Maar dit was iets dat Steve en Michael leuk vonden in Raphael. Ze wisten dat hij een specifiek verhaal wilde vertellen, een verhaal dat authentiek voor hem was.
