Voorafgaand aan zijn succes op 'The Office' floreerde Michael Schur op 'Saturday Night Live' als schrijver. Hij zou later de producer worden van de Weekend Update, een rol waarmee hij nog meer succes zou behalen.
Voorafgaand aan SNL was hij een normale kerel die sketches schreef naast zijn buddy op de middelbare school. Hij legde uit samen met Believer Mag: "Op de middelbare school ontdekten mijn vriend en ik dat je kabeltoegangsstation je moest laten doen wat je wilde - het was als het Wilde Westen. We hebben een paar rare dingen gemaakt, zoals een eerbetoon aan de Zucker-broers, waar we een paneldiscussie hadden over de Naked Gun-films, we schreven een script en maakten grappen waarvan ik zeker weet dat ze verschrikkelijk waren en lieten clips van The Naked Gun zien zonder toestemming. Toen kwam ik op de universiteit in mijn eerste jaar bij de staf van Harvard Lampoon. Toen ik afstudeerde, verhuisde ik naar New York en werd in december aangenomen bij Saturday Night Live."
Zijn coming-outfeest vond echt plaats in maart 2005, toen 'The Office' zijn debuut maakte. Zoals de meeste sitcoms, begon het met een langzame opbouw in seizoen 1. Maar in het tweede seizoen was de richting duidelijk en de show domineerde, de sitcom bracht 201 afleveringen uit samen met negen seizoenen.
De show zal voor altijd herinnerd worden als een van de groten, maar in het begin was niets gegarandeerd. Voor het eerste seizoen had de show een klein venster om te gedijen, en verrassend genoeg werden veel van de karakterafbeeldingen onderweg organisch opgebouwd. Laten we dieper ingaan op het vroege succes van de show en waarom het eerste seizoen slechts zes afleveringen bevatte.
De karakters die ze zelf hebben ontwikkeld
Dankzij de Britse versie van 'The Office' was er al een basissjabloon voor de hoofdpersonen van de show. Schur beschreef het proces al vroeg met The Ringer: "The Office werd gebouwd op basis van de sjabloon van de Britse show, maar er waren slechts vier personages die iets betekenden in de Britse show. Er waren David Brent en Gareth, Tim en Dawn, en alle anderen waren ofwel een tweedimensionaal cijfer of werden nooit ontwikkeld. Toen Greg [Daniels] de Britse versie naar Amerika bracht, begon hij met Michael Scott, Dwight Schrute, Jim Halpert en Pam Beesly, en vulde dat kantoor vervolgens met 20 andere mensen."
Wat de andere personages betreft, alles werd gaandeweg organisch ontwikkeld. Ach, Oscar die een homoseksueel personage werd, was iets dat nooit vanaf het begin was vastgelegd: "Hij had een idee van wie Oscar was en wie Phyllis was, maar hij liet ze in het begin heel opzettelijk leeg, want het was van, laten we dit doen organisch. Laten we een stel grappige mensen in een kamer krijgen en vertellen, wie zijn deze mensen? Wat is hun persoonlijkheidskenmerk? Hoe leren we over hen? Hij wist dat Angela een gespannen persoon was van het schooljuf-type en hij wist dat Oscar kieskeurig was, maar Oscar begon niet als homo. Dat werd gaandeweg ontdekt."
Wat de structuur betreft, was het in het begin rond de setting gebouwd en minder rond de personages. Dit is het tegenovergestelde van drama, zoals Breaking Ba d bijvoorbeeld, waarin de acteurs centraal staan. We kunnen allemaal toegeven dat het formaat werkte, maar fans zijn nog steeds in de war over waarom het eerste seizoen zo kort duurde.
Six Episode Pilot
De eerste zes afleveringen van de show van seizoen één worden beschouwd als de pilot. Schur zou dezelfde tactiek gebruiken met Parks & Rec, wat erg riskant kan zijn. Uiteindelijk verklaarde Schur dat veel van de reden te maken had met het feit dat de Britse versie maar zes afleveringen kreeg tijdens het eerste seizoen: "Ik weet het niet. Ik denk dat dat eerlijk gezegd alles was wat ze comfortabel bestelden. In comedy-werelden,,Het Britse kantoor is het meest legendarische ding ooit gemaakt. Maar in de wereld van de Amerikaanse televisie-uitzendingen, denk ik niet dat het iemand iets kon schelen. Ik vermoed ook dat het deel ervan was dat het eerste Britse seizoen uit zes afleveringen bestond."
Tijdens seizoen twee begon de show echt vorm te krijgen. Wat het overdreven maakte, was het feit dat zoveel van de personages uiteindelijk een rol speelden en dat we door de seizoenen heen een beter begrip kregen van wie ze waren. Gek om te bedenken dat dit aan het begin van de show niet bedacht of bedacht was, het kwam allemaal oorspronkelijk uit voor het publiek.
