Shelley Alexis Duvall is vandaag 71 jaar oud, maar waarschijnlijk nog steeds het best bekend om haar iconische rol in de klassieke horrorfilm van Stanley Kubrick, The Shining uit 1980. Duvall was amper 30 geworden toen ze begon te werken aan de rol die zou haar wereldwijde bekendheid brengen.
Helaas was het ook een rol die haar in die tijd en in de jaren die volgden enorm veel pijn zou bezorgen.
Opnieuw aangewakkerde gewelddadige neigingen
In de film speelde ze Wendy Torrance, echtgenote van Jack Torrance (Jack Nicholson) en moeder van Dan Torrance (Danny Lloyd). Jack was een worstelende schrijver en herstellende alcoholist die een baan kreeg als winterverzorger van een hotel waar het voorheen spookte. Het verblijf van de familie in The Overlook Hotel werd toen ontrafeld toen de verborgen geesten in de faciliteit Jacks gewelddadige neigingen jegens Wendy en hun zoon nieuw leven inblazen, zij het op een veel sinistere en dodelijkere manier.
Duvall had al tien jaar ervaring als acteur op het grote scherm toen ze het optreden op The Shining op zich nam; ze had tegen die tijd in zeven films en meerdere tv-shows gespeeld. Desalniettemin stond ze voor een nogal onbekende uitdaging: Kubrick was een perfectionist die er naar verluidt geen probleem mee had zijn acteurs zelfs buiten hun grenzen te duwen om het beste uit hen te halen.
De in New York geboren regisseur stond bekend om zijn methodische manier van fotograferen, waarbij hij vaak tientallen takes nodig had voordat hij tevreden was met een scène. Duvall kwam oog in oog te staan met deze meedogenloosheid en het brak haar bijna. Naar verluidt moest ze de iconische honkbalknuppelscène in de film 127 keer herhalen voordat Kubrick tevreden was met het resultaat.
Heeft haar tol geëist
Het repetitieve karakter van deze specifieke baan, in combinatie met het feit dat de inhoud van het verhaal zelf nogal duister was, zou uiteindelijk een aanzienlijke tol eisen van de actrice. Ze vertelde dit alles in een recent interview met The Hollywood Reporter. "Kubrick drukt niets af tot ten minste de 35e take", legde Duvall uit. "Vijfendertig takes, rennen en huilen en een kleine jongen dragen, het wordt moeilijk. En volledige uitvoering vanaf de eerste repetitie. Dat is moeilijk."
Ze heeft duidelijk gemaakt dat ze geen persoonlijke wrok koesterde tegen Kubrick en dat ze begreep dat ze deel uitmaakte van een belangrijk werk. "Hij heeft die streak in hem. Hij heeft dat zeker", zei ze. “[Maar] nee, hij was erg warm en vriendelijk voor mij. Hij bracht veel tijd door met Jack en mij. Hij wilde gewoon gaan zitten en uren praten terwijl de bemanning wachtte. En de bemanning zei: 'Stanley, we hebben ongeveer 60 mensen die wachten.' Maar het was heel belangrijk werk."
Anjelica Huston, de langdurige vriend van Duvall die ook de vriendin van Nicholson was tijdens de opnames van The Shining, heeft haar eigen kijk op de dingen. "Ik kreeg het gevoel, zeker door wat Jack destijds zei, dat Shelley het moeilijk had om alleen maar om te gaan met de emotionele inhoud van het stuk", werd ze geciteerd in hetzelfde Hollywood Reporter-verhaal.
"En zij [Kubrick en Nicholson] leken niet zo sympathiek. Het leek een beetje alsof de jongens samenspannen. Dat was misschien helemaal mijn verkeerde interpretatie van de situatie, maar ik Ik voelde het gewoon. En toen ik haar in die dagen zag, leek ze over het algemeen een beetje gekweld, geschrokken. Ik denk niet dat iemand bijzonder voorzichtig met haar was.'
Met gemengde ontvangst
Ondanks alles wat ze moest doorstaan om Wendy Torrance tot leven te brengen, werd Duvalls optreden als Wendy in The Shining aanvankelijk gemengd - soms vernietigend - ontvangen. In 1980 ontving ze een nominatie voor Slechtste Actrice in de inaugurele Golden Raspberry Awards (een parodie-awardshow gereserveerd voor artiesten en werken die in dat jaar als de meest middelmatige werden beschouwd).
Met het voordeel van de tijd en achteraf gezien, is het werk van Duvall echter met het verstrijken van de jaren steeds meer gewaardeerd geworden. Het langzame maar gestaag schijnen van een licht op kwesties van huiselijk geweld in de moderne tijd kan ook een rol hebben gespeeld bij het feit dat het publiek haar optreden veel meer waardeerde.
Een recensie uit 2019 van de film door Bilge Ebiri over Vulture zei: "Toen ik vanaf de eerste rij van een theater in Duvalls enorme ogen keek, merkte ik dat ik gegrepen werd door een zeer aangrijpende vorm van angst. Niet de angst voor een acteur die niet in haar element is, of de meer alledaagse angst voor een slachtoffer dat wordt achtervolgd door een bijlzwaaiende maniak. Het was eerder iets verontrustender en vertrouwder: de angst van een vrouw die haar man op zijn slechtst heeft meegemaakt en doodsbang is dat ze het opnieuw zal meemaken."
Het is misschien ook de moeite waard om op te merken dat Kubrick - die sindsdien ook wereldwijde bekendheid heeft gekregen voor zijn werk bij het regisseren van de film - zelf een nominatie ontving voor Slechtste Regisseur in dezelfde Golden Raspberry Awards van 1980.
