Last Night in Soho is een van de nieuwste horrorfilms die eind 2021 uitkwam. Maar het is niet jouw typische horrorfilm. Er komt moord bij kijken, maar de film is veel meer dan dat. Last Night in Soho vertelt het verhaal van Ellie (gespeeld door Thomasin McKenzie), een aspirant-modeontwerper, die naar Londen verhuist om haar droom na te jagen, maar als ze daar aankomt, gaat ze op mysterieuze wijze terug naar de jaren zestig wanneer ze gaat slapen.
Elke nacht leeft ze het leven van een meisje uit dat decennium genaamd Sandie (gespeeld door Anya Taylor-Joy). Ellie wordt helemaal verliefd op de jaren '60 en Sandie's leven, maar ontdekt al snel dat Sandie's leven (en het decennium) niet zo geweldig is als ze denkt dat het is. Hoewel de film zich afspeelt in Londen, bevat hij veel verwijzingen naar Hollywood in het verleden en heden, vooral als het gaat om genderongelijkheid. Hier is hoe Last Night in Soho laat zien hoe slecht genderongelijkheid is in Hollywood.
6 Ellie's visie op Sandie lijkt in het begin helemaal perfect
Aan het begin van de film leren we voor het eerst dat Ellie een speciale gave heeft waarmee ze dingen kan zien en voelen die andere mensen niet kunnen. Dus wanneer ze naar haar nieuwe plek in Soho verhuist, kan ze zien wat er is gebeurd met het meisje dat vroeger in dezelfde kamer woonde, Sandie Collins. Ellie gaat terug naar de jaren zestig en ziet Sandie haar droom najagen om zangeres te worden. Sandie gaat Café de Paris binnen op zoek naar de manager om auditie voor te doen, maar vindt in plaats daarvan een knappe manager. Ze danst met hem om te pronken met haar vaardigheden, en hij belooft haar die week een optreden te bezorgen. Hij verdedigt haar zelfs wanneer een enge vreemdeling haar niet met rust laat. Alles lijkt op dit moment perfect en Ellie kan geen genoeg krijgen van Sandie's geweldige leven.
5 Maar de droom verandert snel in een nachtmerrie
Hoewel het leek alsof Sandie haar dromen zou gaan waarmaken en een geweldig leven zou leiden, was dat nog maar het begin van haar verhaal. Dingen keerden snel om nadat Sandie's manager / vriend, Jack, haar haar eerste "optreden" gaf. Het bleek niet echt een zangoptreden te zijn - ze moest dansen in een stripclub uit de jaren 60. En vanaf daar werd het alleen maar erger. Nadat ze van het podium komt en zich omkleedt, sleept Jack haar de kleedkamer uit om een man te ontmoeten die in de entertainmentindustrie werkt. Het was echter geen gewone zakelijke bijeenkomst. Wanneer Sandie de zakenman ontmoet, ontdekt ze dat Jack heeft geregeld dat ze met hem naar bed gaat. Ze probeert weg te lopen, maar Jack dwingt haar om het te doen en zegt dat het is wat ze moet doen om het in de industrie te maken.
4 De backstage-scène laat zien wat vrouwen hebben moeten doorstaan om het in Hollywood te maken
Als Sandie probeert weg te lopen van Jack, belandt ze in de backstage van de stripclub Ri alto. Terwijl ze haar weg naar buiten probeert te vinden, passeert ze artiesten in de kleedkamers. Maar ze veranderen hun kleding niet zoals je zou verwachten. De artiesten worden allemaal ofwel seksueel misbruikt door zakenlieden of gebruiken drugs om ermee om te gaan. Dit is een van de meest krachtige (en deprimerende) scènes in de film omdat het laat zien wat echte vrouwen hebben moeten doormaken. Hoewel Sandie technisch gezien in Londen is, is het nog steeds een verwijzing naar de entertainmentindustrie, en het laat zien wat vrouwen hebben moeten doorstaan om het ook in Hollywood te maken. Vrouwen in Hollywood, vooral in de muziekindustrie, worden meestal gezien als seksuele objecten en hebben vaak te maken met seksuele intimidatie of aanranding om een succesvolle carrière te hebben.
3 Sandie's "Manager" maakte alleen misbruik van haar
Na Ellie's visioen van de stripclub, is haar volgende visioen van Sandie wanneer ze in een andere club is en Jack haar dwingt om met meer zakenmensen naar bed te gaan. De filmmakers hebben geweldig werk geleverd door te laten zien wat Sandie heeft meegemaakt. De camerabeelden wisselden af tussen Sandie die danste in de club en mannen die haar naam vroegen terwijl ze haar een drankje gaven, waarbij elk schot een andere man was. Jack dwong haar constant om te slapen met de mannen die ze in de club ontmoette, zelfs als ze geen deel uitmaakten van de entertainmentindustrie. Hij liet haar geloven dat dit de enige manier was waarop ze geld kon verdienen en alleen maar van haar kon profiteren, ook al moest hij haar helpen in de industrie door te breken. Hij zag haar alleen als een lustobject dat hem geld kon opleveren in plaats van de getalenteerde persoon die ze was. Hoewel dit zeker niet het geval is voor elke manager in Hollywood, gebeurt het vandaag de dag nog steeds te vaak.
2 De 'Thunderball'-poster in Soho toont de objectivering van vrouwen in de jaren zestig
Als je teruggaat naar het begin van de film, toen Ellie voor het eerst naar de jaren 60 werd vervoerd, zie je een poster voor de film Thunderball boven Café de Paris. Volgens IMDb gaat Thunderball over "James Bond [die] naar de Bahama's gaat om twee kernkoppen te herstellen die zijn gestolen door S. P. E. C. T. R. E. Agent Emilio Largo in een internationaal afpersingsschema.” Het is een van de oudere James Bond-films die in 1965 uitkwamen. De James Bond-films staan erom bekend vrouwen als seksobjecten te behandelen en de poster in Ellie's visie geeft weer hoe genormaliseerd het was in de jaren zestig.
1 De film laat zien hoe weinig er de afgelopen decennia is veranderd
Het is ironisch dat de regisseur (Edgar Wright) iemand is die bekend staat om het maken van door mannen gedomineerde films. Hij koos echter voor een andere benadering van het maken van Last Night in Soho. Hij staat ook bekend om het gebruik van unieke cinematografische technieken, dus gebruikte hij zijn talent om genderongelijkheid in Hollywood te vertegenwoordigen. De keuze om de scènes af te wisselen tussen heden en verleden was niet alleen om je aandacht te trekken. Edgar Wright maakte de film op die manier, zodat het kon weergeven hoe weinig er is veranderd sinds de jaren zestig. In het heden ervaart Ellie dat mannen haar seksueel lastigvallen en objectiveren. En Sandie ervaart hetzelfde in de jaren’60, maar in veel hogere mate. Hoewel gendergelijkheid beter begint te worden, hebben we nog een lange weg te gaan en Last Night in Soho maakt duidelijk hoeveel er moet veranderen.
