Hoog octaangeh alte. Frontaal. Een meedogenloos spektakel. Dit zijn typische beschrijvingen van de openingsactiescènes in de James Bond-franchise. Er is veel veranderd in de Bond-franchise, van Sean Connery's eerste optreden in Dr. No uit 1962 tot het emotionele "vaarwel" van Daniel Craig in No Time To Die van deze maand. De Britse spion is van een echte vrouwenversierder uitgegroeid tot een semi-feminist. Hij is van het dragen van flodderige pakken met twee rijen knopen naar een strak, nauwsluitend Italiaans ontwerp gegaan. En hij is volledig overgestapt van goofy slapstick naar over-the-top actie naar bruut, bruut, Bourne-achtig geweld. Maar er zijn een aantal dingen die hetzelfde zijn gebleven. Zo is de Gunbarrel-opname in elke James Bond-film opgenomen. Zo ook de muziek. Maar die iconische actiescène voorafgaand aan de openingstitels heeft ook een overgang doorgemaakt waarvan fans zich misschien niet volledig bewust waren.
Elke Bond-fan verwacht aan het begin van elke film een gigantische actiescène te zien. Deze actiescènes hebben meestal weinig te maken met de plot. Ze beschikken over enorme decorstukken. Verschillende soorten voertuigen. Een assortiment wapens. En Bond schopt over het algemeen de kont. Dit is echter een relatief nieuwe ervaring. Hier is de waarheid van de pre-titel sequenties en hoe ze zijn geëvolueerd.
De voortitelreeksen weerspiegelen de tijd en de verschillende bindingen zelf
In een fascinerend video-essay van The Discarded Image wordt de enorme evolutie van de voortitelsequenties onderzocht. De eerste is te vinden in de tweede Bond-film ooit gemaakt, From Russia With Love. De scène lijkt echter in niets op de grote openingen die we hebben gezien in Die Another Day, Quantum Of Solace of Skyfall. In feite is de hele scène in feite een handlanger die Bond stilletjes door een tuin besluipt totdat Bond de fast-one op hem krijgt. Net als de voortitelsequenties van de latere films, heeft het niet veel te maken met de plot, maar het gaat ook niet in de verste verte over spektakel. Maar dat is zowel een weerspiegeling van het tijdperk als van Sean Connery's benadering van het personage.
Hetzelfde kan gezegd worden over de pre-titelsequentie voor de derde film, Goldfinger. Het bevat echter wel Bond op een missie, waarbij een cool, schoon pak wordt onthuld en een explosief wordt ontstoken. Het is zeker cool, vooral met de nu niet-gelikete Sean Connery die zo zachtaardig handelt als maar kan. Maar het was niet wat fans geloven dat een klassieke obligatieopener is.
Dat kwam eigenlijk pas toen Roger Moore de rol in de jaren zeventig overnam. Terwijl de latere Bond-films van Sean Connery in het begin nog een paar vuistgevechten bevatten, gingen de films van Roger Moore voor de regelrechte gekke actiescènes. Natuurlijk waren zijn Bond-films veel meer over-the-top, dus het is logisch dat hij degene zou zijn die de actiespektakels zou inluiden voorafgaand aan de titels en het Bond-filmnummer.
Maar zelfs in de jaren 70 en 80 zagen de openingsacties er een beetje anders uit dan die in de jaren 90, 2000, 2010 en 2020. Gewoonlijk zouden de openingsreeksen beginnen met secundaire personages die een probleem tegenkomen. Dit probleem kruist het bureau van MI6, dan wordt Bond erbij geroepen en volgt er actie. In de latere films is Bond er vanaf het begin bij en duwt hij het publiek meteen in zijn adrenaline-gevulde missie. Dat wil niet zeggen dat er geen opbouw is… tenminste, de meesten van hen hebben het goed gedaan. Films als A View To A Kill en Quantum Of Solace springen er gewoon in zonder het publiek te laten begrijpen wat er aan de hand is, terwijl Die Another Day, Golden Eye en Skyfall fantastisch werk leveren om de meest intense actiemomenten te creëren nadat ze je essentiële context hebben gegeven zonder je uit de missie te halen.
De voortitelsequenties van Roger Moore en de latere Pierce Brosnan en Daniel Craig hadden veel vergelijkbare elementen, waaronder de "holy s"-opname". Dat is het schot waar Bond ofwel ten onder gaat aan zijn schijnbare ondergang of een stunt uitha alt die het publiek doet zeggen: "Die vent is de coolste, meest slechtegeheimagent in de filmgeschiedenis".
En dat is belangrijk om te voelen voordat je in een Bond-film wordt gelanceerd, ongeacht de kwaliteit van het plot dat volgt.
De openingsscènes van Daniel Craig waren zowel volkomen uniek als een terugroepactie
Terwijl de openingsactiereeks van Quantum Of Solace het publiek in de chaos gooide, zoals het begin van Roger Moore's A View To A Kill, en Skyfall en Spectre qua tempo en stijl vergelijkbaar zijn met het Pierce Brosnan-tijdperk, zijn de openingen naar Daniel's eerste en laatste films vallen op. Op het moment van schrijven komt No Time To Die net in de bioscoop, dus het vermijden van spoilers is een must. Er kan echter worden gezegd dat de opening van de film meer lijkt op de opening van Casino Royale dan de andere Daniel Craig-films.
In Daniels eerste optreden als Bond worden we getrakteerd op een korte flashback-scène in zwart-wit met de eerste twee moorden van de agent. De scène geeft het publiek snel de context die het nodig heeft voordat het heen en weer gaat tussen een gesprek en een brute vechtscène.
In veel opzichten lijkt het veel meer op het Sean Connery-tijdperk dan op het Roger Moore-, Timothy D alton-, George Lazenby- of Pierce Brosnan-tijdperk. Het lijkt erop dat de filmmakers het publiek wilden laten weten dat deze versie van Bond anders zou worden. Hij zou veel emotioneler en veel gewelddadiger worden. En het is slim dat de filmmakers voor de opening van No Time To Die een vergelijkbare (maar toch andere) benadering hebben gekozen. Dit biedt een mooie boekensteun aan Daniel's tijd als Bond, terwijl het een eerbetoon is aan de voortitelsequenties uit het verleden en de deur opent naar nieuwe stijlen en structuren voor Bond-films van de toekomst.
