Critici zijn absoluut enthousiast over Jordan Peele's nieuwste horrorkomedie, Nope. Op het moment van schrijven is de film net uit. En critici noemen het al een 'meesterwerk' en vergelijken de regisseur met Steven Spielberg en Alfred Hitchcock.
Ja… dat is behoorlijk veel lof…
Natuurlijk is er veel geroezemoes geweest over Nope dankzij een briljante en zeer geheime marketingcampagne die fans maanden voor de release ervan liet raden waar de nieuwste film van Jordan werkelijk over gaat. De cast van de film is ook poëtisch geworden over Nope.
Maar is de film echt zo fenomenaal als iedereen beweert? Hoewel de overgrote meerderheid van de critici denkt van wel, zijn er nogal wat opmerkelijke stemmen die het een van Jordans mindere films noemen. Dit is waarom…
Let op: kleine spoilers voor Jordan Peele's Nope Ahead…
6 Waar gaat Nope eigenlijk over? …Blijkbaar VEEL te veel
Een van de grootste problemen die nee-zeggers hebben met de film uit 2022, heeft te maken met de enorme hoeveelheid inhoud in de film. Kortom, het mist een samenhangend thema en verhaal.
Zoals de veelgeprezen criticus Peter Bradshaw van The Guardian schreef: "Jordan Peele's vreemde, verwarde, onverteerbare nieuwe UFO-mysterie ziet eruit alsof er een goede fee en een onbetrouwbare fee aanwezig waren bij de geboorte. De goede fee is Steven Spielberg, om wiens Close Encounters and Jaws de film een openlijk eerbetoon brengt. De onbetrouwbare fee is M Night Shyamalan, van Signs and The Happening: de soms briljante, soms irritante high-concept showman wiens invloed ook aanwezig is - maar niet erkend, niet gehuldigd. Het voelt als een billboard van een evenementfilm in de Shyamalan-stijl, alles over het vermoeden van de prerelease en de trailer-buzz: waar kan het in hemelsnaam over gaan? Het antwoord, aan het einde van twee en een kwartier is … veel. ton. Het script van Peele is volgepropt met ongeveer 210% meer materiaal dan hij zinvol kan samenvoegen tot een enkel script met enig dramatisch gewicht en punt. Het van voren laden van een film met geestige beelden en verhalende premissen zonder genoeg van een bevredigend uitgewerkt plot om erachter te komen, was wat zijn tweede film, Us, minder maakte dan zijn sensationeel enge en grappige debuut Get Out."
5 Nee heeft geen verhaal en is repetitief
Voortbouwend op wat Peter Bradshaw schreef, beweert Mick LaSalle van Datebook dat Nope echt nergens over gaat. Bovendien is het overdreven repetitief.
"Wat Peele niet heeft in "Nope" is een verhaal of iets dat er in de buurt komt. Hij heeft een situatie, maar die ontwikkelt zich niet", schreef Mick. "Het blijft min of meer waar het begint, met grotere en luidere versies van in wezen dezelfde scène. De eerste 20 tot 30 minuten wacht het publiek tot "Nope" begint. Dan realiseert het zich: Oh nee, dit is het."
4 Het karakter van Keke Palmer is onderontwikkeld
Een van de grootste problemen van Polygon-criticus Robert Daniels met Nope heeft te maken met het onderontwikkelde personage van Keke Palmer, Emerald, die een afstammeling is van een vergeten zwarte acteur die een belangrijke rol speelde bij het creëren van cinema.
"[Het achtergrondverhaal is] gedeeltelijk waarom Emerald zo gefascineerd is door in te breken in Hollywood. Ze wil niet worden gewist zoals haar voorvader, of zoals de andere zwarte creatievelingen die al tientallen jaren in Hollywood wonen," Robert schreef. "Het script van Peele zou het publiek haar verlangen moeten laten voelen. Er is een rechtvaardigheid in haar frustratie en hoop die zou moeten leiden tot een zwelling van het hart, of op zijn minst een wortelende interesse. Maar haar snelle pitch voor een filmploeg over haar artistieke passies vliegen zo snel voorbij dat het publiek het nauwelijks kan volhouden. Wie is Emerald, behalve een klassieke showbizz-grifter? Peele is maar matig geïnteresseerd in het antwoord op die vraag."
3 Nee is in tegenspraak met zijn eigen boodschap
Net zoals Get Out and Us, heeft Jordan Peele geprobeerd een genrefilm te maken die de zwakheden van de samenleving op ons weerspiegelt. In dit geval het verlangen van het bioscooppubliek naar spektakel boven karakter, hart en betekenis. Nope probeert onze verslaving aan reality-tv, films met een groot budget, sensationeel nieuws en natuurlijk sociale media te doorbreken. Terwijl dit thema wordt aangeroerd, beweert criticus Richard Lawson van Vanity Fair dat het geen emotioneel gewicht heeft omdat de personages zo brutaal onderontwikkeld zijn en Jordan zijn boodschap lijkt tegen te spreken.
"Nee lijkt de mislukkingen van de moderne media te willen aankaarten en tegelijkertijd te genieten van de capaciteit ervan. De versie van Peele is in ieder geval geen leeg maximalisme, in tegenstelling tot zoveel ander entertainment en gemanipuleerde realiteit die altijd op ons afkomt. Er zijn echte ideeën in Nope, zij het die vaak op zichzelf terugkomen, die in verwarrende tegenstrijdigheid met elkaar bestaan. Een dergelijke verwarring is zeker het voorrecht van - en wordt zelfs verwelkomd in - een film die zo compact is als deze. Maar de slotminuten van Nope brengen de film niet naar een bevredigende plaats; het haast zich naar een einde op een manier die suggereert dat er vele minuten, zo niet uren, film op de vloer van de uitsnijderij zijn achtergebleven."
2 De alien heeft niet veel zin
Zonder in zware spoilers te komen, is er bij Nope wel degelijk een buitenaards wezen betrokken. Dit blijkt vrij duidelijk uit het marketingmateriaal. Alle beste buitenaardse films hebben zeer duidelijke regels van de wereld. Dat wil zeggen dat het publiek weet waarom het buitenaards wezen daar is, wat ze willen, wat zijn zwakke punten zijn en hoe het in een ruimte werkt. Volgens Alonso Duralde van The Wrap snapt Jordan dit aspect van de film niet helemaal.
"De regels over hoe je wel of niet de aandacht van de alien trekt, zijn niet zo logisch, en de resolutie voelt rot en willekeurig aan."
1 Is Jordan Peele's Nope als een Steven Spielberg-film?
Jordan Peele's Nope wordt vergeleken met het werk van Steven Spielberg. Maar komt hij ergens in de buurt?
"Peele mikt enigszins duidelijk op een verhaal dat het avontuur en het gevaar van Spielberg's Jaws weerspiegelt, met een licht huurlingsoepje van Close Encounters Of The Third Kind er voor de goede orde in gegooid", schreef Todd Gilchrist voor AV Club. "De reden dat hij zijn versie van die films niet bereikt, is niet omdat hij de ambitie of de creativiteit mist, maar omdat hij achteruit lijkt te werken vanuit de metaforen die hij wil onderzoeken en ze pas later in een concreet verhaal definieert."
Todd zei verder: "Hoewel hij kon profiteren van de doelgerichte specificiteit van Spielbergs richting, voelt Peele's tempo aan als dat van M. Night Shyamalan - dat wil zeggen, ongehaast en in toenemende mate genotzuchtig. Een reeks die plaatsvindt 's nachts en in de regen, en het voelt onmogelijk om niet te denken aan, laten we zeggen, de T-Rex-ontsnapping in Jurassic Park, gezien de afstand tussen de personages en de dreiging die over hen beiden opdoemt. Maar Peele neemt nooit echt de moeite om concrete buitenopnamen te maken van wat in zijn scene een auto en een huis is, en als gevolg daarvan is er nooit een moment van echte urgentie."
