The Mandalorian verandert alles met betrekking tot matte schilderijen en doorzichtprojectie. Dit werd geïnspireerd door methoden die in de jaren dertig werden gebruikt, waarbij in feite een bewegende achtergrond werd geplaatst achter acteurs die een vliegtuig bestuurden of aan het rijden waren. Er is geen gebrek aan critici met betrekking tot het gebruik van groene schermen, aangezien regisseurs en acteurs niet in staat zijn stel je voor wat er om hen heen zou moeten gebeuren; dat is exclusief het probleem van de juiste verlichting van de scène. Dit maakte de postproductie meestal moeilijker en kostte ontzettend veel tijd om een fatsoenlijk resultaat te krijgen. Het offert ook veel creatieve mogelijkheden op de set op.
Via Disney
Disney was erg succesvol met het gebruik van Jon Favreau's VFX-onthullingen, vooral in The Lion King en The Jungle Book. Dus The Mandalorian slaagde erin televisie opnieuw te definiëren door dat te gebruiken met nieuwe technologie van Disney's VFX-huis ILM. Het budget voor The Mandalorian is groot in vergelijking met de meeste series, met sommige rapporten die zeggen dat er meer dan $ 100 miljoen nodig is voor slechts 8 afleveringen. Het is echter begrijpelijk, dit is tenslotte Star Wars. Star Wars-films staan erom bekend grote hoeveelheden geld te betalen voor enorme sets en geluidspodia, maar de show gebruikt in plaats daarvan veel naar achteren geprojecteerde LED-schermen die een re altime groen scherm vormen. ILM noemde deze technologie "The Volume" tijdens het produceren, maar noemde het toen "Stagecraft". Het ingenieuze resultaat van deze technologie is dat het de omgeving samen met het personage beweegt, waardoor het lijkt alsof de acteurs er echt zijn, zich op die werkelijke locatie bewegen. De manier waarop het werkt, is door vier LED-displaypanelen te gebruiken, achter de artiest, aan weerszijden en bovenop; verlichting is toegevoegd om het goed te laten mengen, en het goede nieuws is dat het wordt bestuurd door het Skypanel-systeem. De panelen en de camera's zijn gesynchroniseerd wat beweging betreft, wat resulteert in een perfecte stroom tussen de echte wereld en het digitale.
Via Disney
Dit betekent ook dat we een superieur resultaat krijgen dan CGI, dat authenticiteit uitstra alt en een organisch gevoel geeft, waardoor illusie nog meer werkelijkheid wordt. Het is een feit dat je op geen enkele manier zou kunnen concluderen dat een scène die op deze manier is opgenomen, anders is dan in het echt… het is DAT realistisch. Computerkracht was tot voor kort niet in staat om realistische 3D-omgevingen in re altime weer te geven. Unreal Engine heeft zichzelf echt overtroffen met deze technologie. De Mandalorian gebruikte VR-headsets om de scènes te kunnen bekijken, dit hielp hen het probleem te voorkomen dat ze zich niet verbonden voelden tijdens het filmen. Acteurs zouden zich meer in de verhaalomgeving voelen, hun omgeving herkennen, en de verlichting was vooraf bepaald, wat een eenvoudigere en snellere postproductie mogelijk maakte. Dit kan worden vergeleken met matte schilderijen die in het verleden in Hollywood werden gebruikt, waardoor de schaal van studioproducties werd vergroot. Het gebruik van virtuele sets met echte camera's geeft resultaten die echt aanvoelen, wat een droom is voor filmmakers met een laag budget. Dit zou natuurlijk niet voor elke scène moeten gelden. Lange wandelingen zouden logischer zijn om op locatie te fotograferen, omdat het logischer en goedkoper zou zijn dan het hebben van zoveel grote schermen. Het kan het beste worden gebruikt met SFX-opnamen met explosies, aanvallen, rij- of vliegscènes, waardoor ze er veel uitzien meer oprecht. Het heeft absoluut geen zin om hele films op deze manier op te nemen als het echte werk logischer is, maar dit is een fascinerende toevoeging aan het arsenaal aan filmmethoden dat Hollywood heeft gebruikt.
