Als je van Lil Dicky houdt, weet je al hoe slim en grappig hij is. Elke fan die het nummer Freaky Friday of Pillow Talk of $ave Dat Money kent, weet dat hij een meester is als het gaat om het combineren van hilarische stand-upcomedy met pakkende, goed opgebouwde raps. Als je zijn video's hebt gezien, weet je ook hoe goed hij de komedie nog verder kan brengen met originele, creatieve videoconcepten en geweldige regie.
Als je echter geen die-hard fan bent, heb je misschien nog nooit gehoord van de nieuwe show Dave van de artiest, die op donderdagavond op FXX en op Hulu wordt uitgezonden. Het is een fictieve versie van het verhaal van hoe Dave Burd, een blanke, joodse jongen uit Cheltenham, Pennsylvania, in zijn woorden een 'professionele rapper' werd. En hoewel de show natuurlijk absoluut hilarisch is (want hoe zou het niet kunnen), is het ook verrassend diep en emotioneel, en het pakt een paar echt serieuze problemen met grote gevoeligheid aan - en dat te kunnen doen terwijl je nog steeds de grappig tonen is een prestatie op zich.
Het overkoepelende thema: de aard van beroemdheden
Zoals in veel van zijn video's worstelt Dave in de show met de schijnbare tweedeling van zijn publieke en private persona's. Als je ooit zijn video voor "Professional Rapper" hebt gezien, ben je waarschijnlijk bekend met het concept: de humor is gebaseerd op het feit dat Dave er niet uitziet, handelt of klinkt zoals je zou verwachten van een professionele rapper; Het conflict komt van Dave die vraagt: "nou, waarom moet het zo?"
Het idee is in zekere zin erg meta, aangezien de Dave die in de show werd geportretteerd om respect schreeuwt en door andere rappers serieus wordt genomen als meer dan alleen een soort parodieartiest; maar tegelijkertijd is het feit dat hij er een bron van humor van maakt in zijn show op zich een erkenning dat hij nooit echt hetzelfde zal zijn als zij. De vraag wordt dan: waar past hij in deze arena?
In een poging om een antwoord op deze vraag te vinden, of in ieder geval om deze te laten verdwijnen, creëert Dave twee persona's: Dave Burd, de beleefde, ambitieuze jongen uit Philly die zijn kunst als een bedrijf behandelt en is bang om op tenen te trappen; en Lil Dicky, de coole, oneerbiedige, zorgeloze rapper die meisjes krijgt en geld verdient en het niets kan schelen wat iemand denkt.
Deze tweede persona is in zekere zin een commentaar op de manier waarop het leven is voor elke beroemdheid: de tweedeling tussen de kunstenaar, die tweets over het krijgen van het hoofd van zijn vriendin, en de man die ruzie maakt met zijn vriendin over de feit dat haar moeder die tweet kan zien, herinnert ons eraan dat we beroemdheden nooit echt als mensen zullen kennen, en dat hun kunst vaak toneelspelen is, zelfs als delen ervan heel eerlijk zijn. Het herinnert ons er ook aan dat, hoe getalenteerd ze ook zijn, het mensen zijn, geen goden - en er wordt veel hard gewerkt en samengewerkt in wat ze doen.
De gezonde relatie tussen Dave en Ally is verfrissend
Het zou gemakkelijk genoeg zijn om dat argument tussen Dave en zijn vriendin Ally als een ergernis te behandelen en het te spelen als een terugkerend thema om te lachen (de vriendin die de ontluikende artiest zeurt dat zijn toneelpersonage nep is), maar de show doet dat niet.
In plaats daarvan nemen ze meer dan eens wat lijkt op een klein meningsverschil tussen de twee en laten ze het op een gezonde manier uitpraten, wat normaal gesproken niet wordt geboden aan koppels in tv-shows. Als gevolg hiervan helpen de twee elkaar om zich open te stellen en meer over elkaar en over zichzelf te ontdekken in het proces.
Neem bijvoorbeeld wanneer Ally Dave in het hokje bezoekt en hem hoort verwijzen naar een seksuele handeling die hij nog nooit met haar heeft geprobeerd. Het zou gemakkelijk zijn geweest om haar jaloers te maken en hem te vragen waarom hij dat nooit met haar deed; Het zou ook prima zijn geweest om gewoon dat gevecht aan te gaan en het op te lossen door Dave avontuurlijker in bed te laten zijn, en zo zijn twee persona's te laten versmelten.
In plaats daarvan nemen ze echter dit kleine argument en maken het over Dave's veel grotere onzekerheden (zoals echte argumenten zo vaak zijn). De allereerste scène van de show lijkt een op zichzelf staande grap, waarbij hij stelt dat zijn enige populaire nummer "My Dick Sucks", eigenlijk is gebaseerd op een echt probleem dat hij heeft. In plaats daarvan komt het echter terug in dit argument, waardoor het meer wordt: nu ontdekt het paar een vertrouwensprobleem. En, nog beter, ze werken samen om het te overwinnen en een sterker, beter stel te worden. Het is veel leuker om te zien dan de tv-sitcom "naggy vriendin" trope, en het is eigenlijk een geweldige les in gezonde communicatie.
Ze weten ook hoe ze psychische problemen moeten aanpakken
Dit is een van de dingen die de media in het verleden vreselijk fout hebben gedaan. Mensen met psychische aandoeningen zijn lange tijd afgeschilderd als compleet gek, als schurken, of als feesten die met medelijden moeten worden bekeken. Het komt niet vaak voor dat je een show ziet die de geestelijke gezondheid aanpakt terwijl het normaliseert, maar Dave doet het heel goed.
Eerst, en meest onverwacht, pakken ze de realiteit van bipolaire stoornis aan via het personage van Dave's hype-man, GaTa. GaTa wordt altijd afgeschilderd als een beetje grillig en vaak op zijn geluk. Het zou genoeg zijn geweest om het daarbij te laten, maar in de aflevering "Hype Man" wordt onthuld dat GaTa grillig is en geen succes lijkt te vinden, omdat hij worstelt met episodes van manie en depressie veroorzaakt door bipolaire stoornis.
Ze doen het ook niet als een speciale naschoolse opvang: het is geen opgeschoonde discussie over wat de symptomen zijn, en er daarna nooit meer over praten. Vanaf het begin verweven ze dit in het weefsel van het verhaal, en ze laten zien hoe het GaTa's leven en de levens van de mensen om hem heen echt beïnvloedt: hoe eng zijn afleveringen kunnen zijn, hoe zijn medicijnen bijwerkingen hebben waardoor hij in slaap v alt.
Nog beter, het laat zien hoe zijn vrienden reageren. In het begin zijn ze boos dat hij vermist lijkt te worden of dat hij er niet meer is, maar zodra hij het uitlegt, zijn zijn vrienden meteen aardig, begripvol en ondersteunend, en ze bevestigen allemaal hoeveel ze om elkaar geven: Gezond Dit soort afbeeldingen zouden vaker moeten voorkomen, omdat ze modelleren hoe deze gesprekken in het echte leven zouden moeten verlopen, zowel voor de mensen die over hun ziekte willen praten als voor degenen die willen dat ze weten wat ze moeten zeggen als hun vrienden dat doen.
Daar houden ze ook niet op: Dave wijst er ook op dat trauma iets is dat eigenlijk iedereen heeft. Als mensen krijgen we littekens naarmate we ouder worden: het is een bijwerking van het leven. Sommige mensen willen geloven dat ze normaal zijn, maar iedereen heeft iets in hun verleden waar ze mee te maken hebben: zelfs Dave, in de aflevering "Talent Shows", heeft te maken met het feit dat mensen waarvan hij dacht dat het zijn vrienden waren, hem eigenlijk pesten, en hoe dit leidde tot zijn obsessie met het idee dat hij grappig moet zijn om aardig gevonden te worden.
Burd wilde altijd meer doen dan alleen rappen, en met deze show lijkt het er echt op dat hij daar gaat komen. Het kan zeker geen kwaad om de voormalige producer van Seinfeld en Curb Your Enthusiasm aan je zijde te hebben, en als de show een indicatie is, zou Burd niet willen dat je al het harde werk vergeet dat erin zit dat niet zijn werk is.
Tegelijkertijd v alt echter niet te ontkennen dat zijn kenmerkende overmoed volledig verdiend is: Dave laat zien dat de man achter Lil Dicky net zo grappig is als zijn raps, maar ook slim, gevoelig en volledig in overeenstemming met wat mensen willen van hun entertainment. Let op Dave als je de kans krijgt, en houd Burd in de gaten, want hij gaat ergens heen.
