Twee moeders, vijf kinderen, waaronder biologische, geadopteerde en pleegkinderen; dit is de meest basale manier om de hitshow The Fosters samen te vatten. Het is een show gebaseerd op de realiteit, aangezien de scènes vaak overal bij gezinnen voorkomen. De show richt zich op Lena en Stef Foster, die 5 kinderen hebben, variërend van geadopteerd tot biologisch tot pleeggezin, genaamd Brandon, Jesus, Mariana, Callie en Jude. Het multi-etnische gezin toont een rechttoe rechtaan en oprecht beeld van hoe het is om een lesbische ouder te zijn die kinderen opvoedt die biologisch en niet biologisch verwante kinderen zijn, evenals de strijd waarmee ze dagelijks worden geconfronteerd. De karakterkeuze en hun seksuele geaardheid zijn belangrijk, en de producenten streven ernaar om te normaliseren wat het betekent om een gezin te zijn… biologisch, door pleegzorg of adoptie.
Op het eerste gezicht lijkt het gezin net zo normaal als elk ander gezin. Het huis zit vol met kinderen en wordt geleid door twee zeer ondersteunende ouders. De producenten creëerden personages die te maken hebben met alledaagse problemen zoals pesten op school, in het reine komen met iemands seksualiteit en jongleren met kind zijn terwijl ze vastzitten in het pleegsysteem. Dit zijn veelvoorkomende problemen, ongeacht seksuele geaardheid of geslacht, waardoor kijkers zich gemakkelijk kunnen identificeren met de show, zelfs als hun omstandigheden niet honderd procent overeenkomen. Een belangrijk aspect van de show is de relatie van Stef en Lena, het kost ze niet veel tijd om te accepteren dat ze van elkaar houden en zich te concentreren op de uitdagingen van hun familie.
De personages leven niet in een fantasiewereld waar alles uit regenbogen en eenhoorns bestaat. Stef en Lena ervaren homofobie van mensen binnen hun eigen familie. Ze leren hoe ze hun relatie kunnen omarmen zonder dat degenen die het niet begrijpen of niet bereid zijn dit te doen, hen ervan weerhouden te laten zien dat ze van elkaar houden en voor elkaar zorgen. LHBTQ+-jongeren worden vooral aangetrokken door de show omdat het relaties van hetzelfde geslacht normaliseert en de nadruk legt op de triomfen en beproevingen waarmee individuen worden geconfronteerd die deel uitmaken van de gemeenschap. Veel tieners en jongvolwassenen kijken op naar Stef en Lena, omdat het belangrijk en zeldzaam is dat mensen met hun kwaliteiten en geaardheid op televisie worden vertegenwoordigd. Het feit dat ze een gezin hebben, een leven creëren waar ze van houden en elkaar steunen, dient als een baken van hoop voor jonge mensen overal ter wereld.
De show besteedt ook veel tijd aan het idee om deel uit te maken van een gezin, ongeacht de biologische relatie. Stef heeft Brandon, een zoon uit haar vorige huwelijk, en zijn vader staat nog steeds op de foto. Stef en Lena adopteerden samen een tweeling, Jesus en Mariana toen ze 9 waren. Toen namen ze Callie en Jude in huis, twee kinderen die opgroeiden in het pleegsysteem en nooit een stabiele thuisomgeving of familie hebben gehad.
Soms als we denken aan pleegzorg en adoptie, onderschatten we hoe uitdagend het is voor ouders die deze kinderen opvangen, er ontstaan problemen met biologische kinderen, dus het moet als vrij normaal, zo niet even moeilijk worden beschouwd wanneer die kinderen worden geadopteerd. Deze kinderen met een geschiedenis, en vaker wel dan niet, hebben traumatiserende ervaringen gehad, en velen zijn niet gewend om liefde en acceptatie te krijgen van degenen die verondersteld worden hun verzorgers te zijn.
Toen de Fosters bijvoorbeeld besloten om Callie te adopteren, deden ze onderzoek naar haar verleden en kwamen ze erachter dat ze werd misbruikt door haar vroegere verzorgers. Ze nemen haar met een korreltje zout en verwachten niet dat ze er zo maar bij gaat passen. Zoals verwacht neemt ze wraak, ha alt ze uit en is moeilijk emotioneel dichtbij te komen. Dit is de realiteit voor veel pleeg- en adoptiekinderen; ze zijn niet opgegroeid in een stabiele, liefdevolle omgeving en brengen vaak het trauma dat ze in het verleden hebben meegemaakt in hun toekomst mee. Uiteindelijk leert Callie los te laten en ontdekt ze dat sommige gezinnen gezond kunnen zijn. Deze show is een goed voorbeeld van echte, rauwe en onversneden momenten uit het leven die niet gesuikerd zijn om er perfect uit te zien. Als het erop aankomt, blinkt de show uit omdat het het idee van wat een familie is uitdaagt … misschien kan het worden gedefinieerd als iets dat wordt gevoeld, dat geen oordeel, grenzen of een eenzame definitie heeft.
