Sommige shows spreken voorlopig tot onze verbeelding, terwijl andere onze verbeelding jarenlang zullen beïnvloeden… Dat is wat het goede onderscheidt van de grootste cartoonshows van onze tijd. Dat, en het vermogen om realisme te bieden in protagonisten en antagonisten, met goede achtergrondverhalen waarmee kijkers in alle personages kunnen investeren.
Het wordt meestal geïmpliceerd in tekenfilmshows. Een jongere wil misschien gewoon het joviale karakter van de relatie tussen Spongebob en Patrick.
Twee ambitieuze zeedieren die, ondanks hun afstandelijkheid, hun leven met ongebreideld optimisme uitvoeren. Kwallen, bakken onder het minimumloon en een ongezonde dosis instant bevrediging. Naarmate we ouder worden, hebben we de neiging om de worstelingen van Octo Tentacles te analyseren. De mislukte artiest die kassier is geworden en het moeilijk heeft, faciliteert zijn bitterheid.
Hetzelfde geldt voor andere beroemde tv-shows. Sommige shows ontsluiten echter elke implicatie en stellen ons in staat om in de verhaallijn van een personage te blijven. Een boog die in de loop van de tijd enorm veroudert.
Het grootste voorbeeld van dat verhaal is eindelijk naar Netflix gekomen, en we zijn voor altijd in het krijt. Avatar: The Last Airbender is in zijn geheel op Netflix gezet.
Een show die 3 seizoenen liep, tussen 2005 en 2008, en in die tijd 61 afleveringen overschaduwde.
Het verhaal is beroemd om de Avatar, Aang. De laatste van zijn natie, de 12-jarige heeft de taak om het oorlogspad van de Vuurnaties tegen andere naties te beëindigen en de daden van zijn verleden te verlossen. Ontdekt door Sokka en Katara, kinderen van de Zuidelijke Waterstam, beginnen ze aan een reis die hen uiteindelijk leidt naar de confrontatiejaren in wording. Allemaal geleid door een kind dat jong genoeg is om op de middelbare school te zitten. (Laat dat even zitten.) Ja, het is krankzinnig.
De show kreeg veel lovende recensies en won meerdere prijzen, zoals de illustere Peabody Award in 2009, een Kid's Choice Award in 2008 en een prijs voor Outstanding Individual Achievement in Animation in 2007.
Het deed het ook goed op de beoordelingsafdeling en kreeg een perfecte beoordeling op Rotten Tomatoes en een 9,2/10 op IMDB. Voor iedereen, een binge-waardige klassieker. Voor velen misschien wel de beste Nickelodeon-show aller tijden.
Onnodig te zeggen dat, ondanks de korte looptijd, de impact zal voortleven in de annalen van tekenfilms.
En met een goede reden.
Het ging over leven, dood, liefde, haat, vrijheid, dictatuur. Alles wat je zou willen in een serie, in elk genre, rust in een aflevering van 30 minuten. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.
De karakterontwikkeling van elk personage biedt een reis die de moeite waard is. Elke persoon had een verhaal waarmee je kunt resoneren, op een manier dat je het verhaal rond elke rol kunt centreren. Er is geen beter voorbeeld dan Zuko.
De verbannen prins van de Vuurnatie die aan een zoektocht begint om zijn naam te herstellen, voedde zijn motivatie om de Avatar neer te halen, om zichzelf te verlossen door zijn weg te banen. Met de voogdij van zijn oom Iroh eindigde de serie met wat misschien wel de grootste karakterboog in de geschiedenis van de televisieshow was, laat staan een tekenfilm. (Excuses aan Gregory House en oom Jesse.)
De Avatar-serie is een zeldzaam bedrijf dat elk element (bedoelde woordspeling) van een geweldige serie biedt.
Voor Nickelodeon is het een prestatie die alleen werd behaald met een show als Hey Arnold.
Een decennium voor de geboorte van The Last Airbender was er een Nickelodeon-show waarin een jongen met voetbalhoofd uit de binnenstad te zien was. Arnold houdt zich, samen met een cast van verschillende groepen kinderen en buren, bezig met alledaagse problemen van zijn persoonlijke en sociale leven.
Schoolproblemen zoals pesten en romantiek werden aangepakt. Persoonlijke problemen met zijn ouders wogen zwaar tijdens de show. Ondanks dat, naast andere beproevingen van de adolescentie, bleef de hoofdpersoon puur en stelde hij anderen voor zichzelf.
Van de Stoop Kid tot Pigeon Man.
Net als een geweldig gedicht gaf de show je lagen. Lagen die tekenfilms laten zien, groeiden op je. Voeg nu de ondertoon van totalitarisme toe en alle beelden die we in anime zien, en wat je krijgt is een show die ons allemaal grijpt. Jong en oud. In het ene kamp die het niet meteen snappen, maar wel geïntrigeerd zijn om te zien waar het heen gaat. De andere? Heb kijkers die vanaf het begin zijn opgesloten en levenslessen krijgen die je subliem oppikt.
En als jij dat kind bent dat gaat zitten en dat eureka-moment heeft, begin je te beseffen hoe echt het is. Het resultaat van dat moment? Levenslange fans die deze shows van generatie op generatie zullen doorgeven. Lang leve The Last Airbender.
