We kunnen het een en ander leren van satire. Of het nu via stand-up comedy of televisieprogramma's is.
We kunnen praten over hoe ras, religie, geslacht en sociale klassen allemaal worden behandeld. We kunnen observeren hoe onze samenleving met die verantwoordelijkheid omgaat en dienovereenkomstig onze conclusies trekken.
Vanwege traditie en stabiliteit worden deze onderwerpen echter als taboe gezien. In klaslokalen, werkplekken, onder andere sociale kringen. Het is meestal wanneer onderwerpen worden verdoezeld of verteerd op een humoristische toon dat mensen kunnen uitstaan om te luisteren, in plaats van het gesprek helemaal te beëindigen.
Entertainment heeft veel gedaan om deze problemen aan te pakken, en het belang ervan wordt groter wanneer het probleem aan de gang is.
Al meer dan 400 jaar speelt systemisch racisme een grote rol in de Amerikaanse geschiedenis. Ondanks de vele bewegingen in die periode, is sociaal onrecht een constante geweest in het land van vrijheid. En hoewel het op het eerste gezicht moeilijk is om problemen in het openbaar naar voren te brengen, wordt het af en toe gepresenteerd, maar op een extreme manier die een vorm van komisch plezier oproept.
Betreed Comedy Central's, South Park
Het geesteskind van Matt Stone en Trey Parker, de co-makers gebruiken hun programma om veel problemen met de Amerikaanse samenleving te belichten. Maar geen enkele aflevering belichaamde de voortdurende strijd van de race dan de aflevering van seizoen 4, Chef Goes Nanners.
De aflevering van de show draait om Chef, de kok van South Park Elementary, ingesproken door wijlen singer/songwriter, Issac Hayes. Chef, meestal gezien als de stem van de rede voor de kinderen, was radeloos over de stadsvlag van South Park.
Nooit verlegen om hun bizarre humor te tonen, de show introduceerde de vlag als volgt:
Een vlag die het lynchen van een Afro-Amerikaan simuleerde met blanke Amerikanen rondom de figuur. De klas van groep 4 moest debatteren over de staat van de vlag: mag die blijven? Of moet het gaan? Zoals de case study de hoofdpersonen, Kyle, Stan en Kenny, tegenover Stans vriendin Wendy en Eric Cartman plaatst. Ja, "de" Eric Cartman.
De onverschilligheid van de overwegend blanke gemeenschap bracht de Ku Klux Klan voort, die probeerde de beslissing te beïnvloeden om de vlag te behouden zoals hij is.
Met de stad in een impasse, was de gemeenschap verdwaald op weg om te gaan. De oplossing? Laat het over aan de 9-jarigen van South Park Elementary.
De show werd afgesloten met een onduidelijk debat. Chef, die walgde van het gebrek aan empathie in zijn stad, realiseerde zich dat de besluiteloosheid van de stad een product was van hun onwetendheid. Ze wisten niet wat de vlag voor het personage betekende, omdat ze niet werden beïnvloed door de raciale strijd waaronder de vlag was gemaakt. Uiteindelijk werd de vlag omgedoopt tot het lynchen van dezelfde zwarte figuur, door mensen van alle kleuren.
Onnodig te zeggen dat, met zijn terugslag door de jaren heen en het klimaat van vandaag, het waarschijnlijk niet goed zou gaan.
Ironisch genoeg geeft de geschiedenis aan dat tegenstanders geen minderheden zullen zijn.
Ze hebben tenslotte veel variaties op de satire beleefd. Enkele kleine real-life ervaringen. Andere komen overeen met de uitersten die we op tv zien spelen.
De belangenbehartigingsgroep Parents Television Council deelt misschien niet dezelfde ideeën. De groep komt regelmatig achter Stone en Parker aan vanwege hun vulgaire representatie van kinderen. De oprichter van de groep? Een lid van de meerderheid in L. Brent Bozell III.
Het is logisch. Familieleden van één procent die gedijen onder de status quo. Dezelfde mensen die de boodschap over het hoofd zien en de inhoud aanvallen.
Het ongelukkige is dat velen niet van toepassing zijn op de status-quo. En voor die mensen dient de boodschap niet alleen om te lachen, maar, in zekere zin, stof tot nadenken.
Zo kunnen we ook lachen om een stand-upcomedyspecial over raciale vooroordelen in Hollywood.
Zo kunnen we ook kijken naar shows als The Boondocks, die voortdurend ernstige problemen aan de orde stellen die de zwarte gemeenschap treffen.
Deze segmenten van shows dienen bijna als een openingsverklaring voor een onderdrukt volk dat terechtstaat. Een podium waar een publiek geen andere keuze heeft dan te luisteren. Elk half uur, met ongeveer 21 minuten looptijd.
Dit zijn momenten van dialoog waarin we het "waarom" kunnen verwerken. Dan, als ze dat nog niet hebben gedaan, kunnen ze het 'waarom' zien voor wat het is. Zodra dat gebeurt, kan de zwarte situatie worden begrepen.
We konden eindelijk begrijpen waarom Colin Kaepernick op de knieën ging. We zouden kunnen begrijpen waarom Amerikaans patriottisme wordt gemaskeerd door decennia van racisme, of waarom onrust en verdeeldheid de pijlers van deze natie zijn geworden.
En hopelijk zal het begrijpen van deze dingen verandering teweegbrengen, en de namen van de gevallenen niet ijdel achterlaten.
