Toen het nieuws naar buiten kwam dat Joel Schumacher onlangs is overleden, ervoeren veel filmfans een groot gevoel van verdriet. Dit was de man die ons St Elmo's Fire, Flatliners en mogelijk de beste film uit de carrière van Michael Douglas, Falling Down, bracht. Hij maakte ook de semi-succesvolle Batman Forever, het dayglo- alternatief voor Tim Burtons duistere visie op de caped crusader.
Natuurlijk werden niet al zijn films goed ontvangen. Batman en Robin was een kritieke ramp; een film die bekender werd door George Clooney's vleermuiskostuum met tepels dan wat dan ook. En zijn bewerking van Andrew Lloyd Webbers The Phantom Of The Opera was een film die waarschijnlijk in de schaduw had moeten blijven.
Maar Schumachers misstappen kunnen worden vergeven, niet alleen omdat hij de geweldige films heeft gemaakt die we tot nu toe hebben genoemd, maar ook omdat hij met succes het noodlijdende vampiergenre nieuw leven inblies met de horrorkomedieklassieker die we allemaal kennen als The Verloren jongens.
The Lost Boys: Vampires herrezen voor de nieuwe generatie
Het vampiergenre was in de jaren 80 aan het tanen. Voorbij waren de donkere gruwelen van Christopher Lee's herhaling van Dracula en de dreigende rillingen van Salem's Lot. In plaats daarvan werd het publiek 'behandeld' met een reeks vampierparodie, waaronder de ellendige Once Bitten en Fright Night: Part 2, en films zoals The Hunger en Vampires Kiss, die gewoon te raar waren voor hun eigen bestwil.
Er waren af en toe hoogtepunten, de originele Fright Night was er een van, maar die waren er maar heel weinig. Godzijdank voor 1987. Kathryn Bigelow bracht de vampiermythe tot realiteit met het prachtige Near Dark, en misschien met meer succes bracht Joel Schumacher The Lost Boys naar het scherm; een nieuwe soort vampierfilm die komedie en horror met succes vermengde.
Dit was een vampierfilm voor de nieuwe generatie filmpubliek. Het creëerde in zijn eentje het tienervampiergenre lang voordat Twilight in het leven werd geroepen, en het deed wat maar heel weinig vampierfilms eerder hadden gedaan: het gaf vampiers een sexappeal. Met een rockende soundtrack, een cast met de beste acteurs ter wereld op dat moment, waaronder Jason Patric en Kiefer Sutherland, en een flamboyante stijl die het gevoel van de jaren 80 weergaf, was dit een vampierfilm die enorm verschilde van alles wat kom voor.
En het was des te beter.
Het is leuk om een vampier te zijn
The Lost Boys hadden oorspronkelijk The Goonies-regisseur Richard Donner aan het roer. Zoals de titel van de film aangeeft, wilde hij dat het een schepsel-feature-versie zou zijn van de kinderklassieker Peter Pan, met kinderen in de vampierrollen. Verwijzend naar de kleine jongens uit het verhaal van J. M. Barrie die nooit zijn opgegroeid, zou de film een film voor het hele gezin worden. Maar toen Donner weer in de rol van producent stapte, kwam Schuhmacher aan boord met een heel andere visie. Hij wilde een horrorfilm met een R-rating maken, iets dat een tienerpubliek aansprak, maar dat de schrik had om ze meer te geven dan alleen maar een snotaapfilm met extra tanden.
In de film van Schumacher waren vampiers jong en sexy. Ze speelden in heavy metal bands en waren populair bij de jeugd. In veel opzichten leken ze veel op elke tienerbende uit de jaren 80, alleen waren deze tieners verslaafd aan bloed en niet aan de drugs die in die periode bekend waren.
"Slaap de hele dag. Feest de hele nacht. Word nooit oud. Ga nooit dood. Het is leuk om een vampier te zijn." Dat was de slogan achter de film, en het sprak de feestminnende tieners in het filmpubliek rechtstreeks aan, vooral degenen van wie de ouders werden verergerd door hun gebrek aan bedtijdregels. Ondersteboven hangend aan spoorbruggen, op metalmuziek slaand op de promenade, en motorfietsen rijdend met modieuze wieldoppen, brachten deze punkrock-vampieren de coolheid en waren ze heel anders dan de bezadigde en sombere monsters uit vampierfilms uit het verleden.
Net als uit een stripboek
Hoewel The Lost Boys het feestminnende deel van het tienerpubliek aansprak, sprak het ook degenen aan die vaak als nerds werden gezien. Sam, gespeeld door tieneridool Corey Haim, vormde het directe contrast met de bloedzuigende 'tieners' van de promenade. Hier was een kind waar elke stripfanaat zich mee kon identificeren, niet in de laatste plaats omdat Sam dol was op stripboeken.
Sam ontmoet de Frog Brothers voor het eerst in de stripboekwinkel, van wie er één werd gespeeld door de 'andere Corey', Corey Feldman, die later samen met Haim in een aantal andere films speelde. Deze jonge vampierjagers waarschuwen Sam voor het toenemende aantal bloedzuigers in de omgeving van Santa Clarita en nemen hem op in hun team wanneer Sam ontdekt dat zijn broer Michael in een vampier is veranderd. "Je bent een wezen van de nacht, Michael. Net als uit een stripboek," verklaart Sam als hij merkt dat zijn broer op een zonnebril vertrouwt voor meer dan alleen een modieuze accessoire.
De film gaat van tienerfilm naar complete horrorfoto en houdt de schrik niet tegen, hoewel hij nog steeds verfrissend anders is dan andere films. Voorbij zijn de orkestrale geluiden van eerdere horrorfilms, terwijl de nu klassieke rock-soundtrack nieuwe beats ademt in de muzikale stijlfiguren van oude vampierfilms. De helden vechten tegen hun vijanden met waterpistolen gevuld met wijwater. En ze gebruiken popcultuurjargon tijdens het vechten, wat ver verwijderd is van de serieuze dialoogkeuzes die worden gebruikt in meer traditionele vampierfilms.
Fangs For The Memories Joel Schumacher
In 1987 wekte Joel Schumacher de vampier op voor een nieuwe generatie. De film was eng, gewaagd en heel leuk. Het werd een cultklassieker en is nog steeds erg geliefd. Het luidde ook de komst in van tv-programma's als Buffy the Vampire Slayer en The Vampire Diaries, die ingrediënten delen met deze favoriete film van fans.
"Je wordt nooit oud, Michael, en je gaat nooit dood", zegt Kiefers vampier op een bepaald moment in de film tegen Sams broer, en die woorden zijn niet relevanter dan vandaag. The Lost Boys is een film die nooit oud zal worden en een film die nooit zal sterven, en daarom zal onze herinnering aan de regisseur dat ook niet zijn, ook al is hij helaas niet meer bij ons.
