De naam
Britney Spears' is dit jaar meer in het nieuws geweest dan enig ander sinds haar hoogtijdagen in de late jaren '90 en vroege jaren 2000. Haar conservatoriumprocedure trok de aandacht van zowel de media als de fans, die zich verenigden om de FreeBritney-beweging te vormen om te pleiten voor haar onafhankelijkheid en vrijwaring van het gewelddadige gedrag van haar vader. Een vergrootglas gebruiken om haar succes te behalen, en, belangrijker nog, haar snelle publieke ondergang, levert een aantal ongemakkelijke waarheden op. Ze was een getalenteerde tiener uit Louisiana, uit de vergetelheid geplukt en in de schijnwerpers geduwd, gemaakt om een versie van seksualiteit te spelen die helemaal te volwassen was voor haar jonge leeftijd, en vervolgens jarenlang belasterd toen ze zeer reële mentale en emotionele gevolgen had als gevolg van haar roem.
Het is gemakkelijk te zien hoe de tijdlijn zich afspeelt in de concepten en inhoud van elk van haar negen studioalbums. Als het gezegde klopt, dat "een foto meer zegt dan duizend woorden", zouden we in staat moeten zijn om de ontwikkeling van haar carrière en het publieke imago te volgen via elk van de negen albumhoezen. Hier is de context van elk album van Britney Spears en de uitleg voor hoe het bij haar traject past.
9 '…Baby One More Time'
Het album waar het allemaal mee begon. Britney Spears had zichzelf op labels gegooid als een "jongere, meer eigentijdse Sheryl Crow", maar het label wilde dat ze meer pop zou gaan vanwege de manier waarop groepen als Backstreet Boys en Spice Girls de muziekscene domineerden. Ze wilden haar dansvaardigheden onder de aandacht brengen en haar op de markt brengen als een leuk, herkenbaar, buurmeisjestype, maar toch de sexappeal gebruiken waarvan ze wisten dat ze platen zouden verkopen. Haar eerste album gaat helemaal over het bewandelen van die zeer fijne lijn. Op de omslag lijkt ze gezond en ontspannen, bruisend en lief. Maar ze heeft een onthullende rok aan die haar benen benadrukt, een subtiele keuze die zich leent voor zowel gezondheid als sexappeal.
8 'Oeps!… Ik heb het weer gedaan'
Achteraf kunnen we zien dat veel van de manieren waarop Britney Spears als jonge artiest werd behandeld, ongepast waren. Haar tweede album, Oops!…I Did It Again, werd op de markt gebracht als Britney's 'opgroeien'-moment, waarin ze van onschuldige tiener veranderde in zwoele jonge vrouw. Op de albumhoes staat een volwassener uitziende Britney met een smeulende blik die veel sexyer is dan de sprankelende glimlach op haar debuutalbumhoes. Haar middenrif is kaal, een uitnodiging om haar lichaam in zich op te nemen en haar te seksualiseren. Het was deze seksualiteit die later tegen haar zou worden gebruikt om de slet te schamen en haar neer te halen.
7 'Britney'
Op dit moment lijkt het erop dat Britney nog steeds een redelijke hoeveelheid input had bij de ontwikkeling van haar albums, en ze wilde haar derde studioalbum er persoonlijker uit laten zien en klinken. Ze schreef mee aan zes van de twaalf nummers van het album en verklaarde dat ze wilde dat het album een oudere generatie zou vastleggen. Haar fanbase daarvoor bestond voornamelijk uit tiener- en preteenmeisjes. De albumhoes toont Britney die er rauw uitziet in een kwetsbare positie, haar lichaam gesloten en opgevouwen in zichzelf, sprekend tot de persoonlijke aard van de inhoud van het album.
6 'In The Zone'
Toen Britney niet goed presteerde, was het gemakkelijk voor labelmanagers om het probleem te isoleren: haar meer volwassen geluid werkte gewoon niet. Britney had ook net een tumultueuze relatie van 3 jaar met Justin Timberlake achter de rug en de openbare breuk had ook haar imago en carrière opgeschud. In een poging om op veilig te spelen, bevatte de albumhoes van In the Zone zojuist een close-up van haar gezicht. Op deze manier kon het team een misstap vermijden door haar lichaam voor te stellen in een blik die het publiek ofwel te onschuldig ofwel te geseksualiseerd zou vinden. De blauwe wassing doet denken aan een beukende nachtclub, synoniem voor haar volwassen geluid.
5 'Verduistering'
De teksten op Blackout draaien om liefde, media-onderzoek, druk, roem, seks en uitgaan, en de stijl is veel dichter bij elektronische pop, dubstep en dancepop dan eerdere albums. De albumhoes lijkt op andere, meer Europese electropop-albumhoezen van die tijd. Ze vertelde interviewers dat ze meer controle had over haar carrière dan ooit, omdat ze meer van haar eigen managementtaken op zich had genomen, en haar sterke pose op de cover portretteert een vrouw die de leiding heeft, het onderwerp van haar eigen macht.
4 'Circus'
Circus bevatte vurige, confronterende teksten zoals die in "Womanizer" of opruiende beelden (zoals "crack that whip" enz. in het titelnummer van het album). Het circusthema van de albumhoezen paste bij Britneys gevoel van controle en 'de show runnen'. Ze was niet alleen een popartiest die de passen danste die door een label waren voorgeschreven, ze was de spreekstalmeester van haar eigen imperium, "die de baas was" en "het hot maakte."
3 'Femme Fatale'
Met haar kenmerkende danstempo gecombineerd met een nieuw anthemisch rockgevoel, ging Britney voor een "sissende" of "verzengende" sfeer op dit album. De industriële beats en erotische teksten leenden zich goed voor het concept "femme fatale", en daarom ziet Britney er vrouwelijk en krachtig uit op de albumhoes, de "sirene"-look past zelfs mooi bij de sirenes die een van de meest succesvolle singles van het album openen, "'Til the World Ends."
2 'Britney Jean'
De cover van Britney Jean, met Britney Spears in zwart-wit, komt overeen met de thema's van het album over de eenzaamheid en oppervlakkigheid van het popleven. Haar beeld lijkt bijna holografisch, knikkend naar de gefabriceerde aard van haar publieke imago, en het zwart-wit geeft eenzaamheid aan. Het neonblauwe en roze hart en de tekst verwijzen naar het jaren 80-gevoel dat veel van de nummers hebben.
1 'Glorie'
De albumhoes voor Glory uit 2016 was een still uit de opname van de videoclip van het nummer "Make Me…" De hoes werd opnieuw uitgebracht in 2020, dit keer een afbeelding van haar kronkelende in de woestijn in een klein goud badpak, met kettingen eronder alsof ze er los van is gebroken. Het over-the-top seksuele beeld geeft aan dat ze zich heeft losgemaakt van de "ketens", of de publieke definitie van wat ze zou moeten zijn, en het maakt haar niet langer uit of iemand denkt dat ze te seksueel is, een bevrijdend gevoel voor een popster hopen we heeft nog veel meer albums in haar.
