Het lijkt alsof Oscar-winnaars Jennifer Lawrence en Leonardo Di Caprio niet genoeg waren om 'Don't Look Up' tot een succes te maken volgens vernietigende recensies. Het sci-fi-drama, dat praktisch verstikt in de enorme hoeveelheid sterrenkwaliteit die aanwezig is in zijn cast - Meryl Streep, Ariana Grande en Timothée Chalamet, om er maar een paar te noemen - kreeg een magere 2-sterrenbeoordeling door de gerespecteerde publicatie The Guardian.
Geproduceerd door Netflix en geregisseerd door Adam McKay - het brein achter 'The Other Guys', 'The Big Short' en de 'Anchorman'-franchise - 'Don't Look Up' is vanaf 10e te zien in de bioscoop december 2021 en vanaf 24 december te binge op Netflix.
Criticus Peter Bradshaw noemt 'Don't Look Up' spottend als 'Slap-Stick'
Filmfans willen misschien wel twee keer nadenken voordat ze hun zuurverdiende geld op bioscoopkaartjes spatten, aangezien The Guardian-criticus Peter Bradshaw de film spottend heeft bestempeld als een 'slap-stick', met de vermelding:
“Adam McKay's moeizame, zelfbewuste en niet-ontspannen satire Don't Look Up is als een 145 minuten durende Saturday Night Live-schets zonder de briljante komedie van Succession, die McKay coproduceert, noch de ernst die de onderwerp misschien anders vereist.”
“Het is alsof de pure ondenkbaarheid van de crisis alleen kan worden ingeperkt en weergegeven in een zelfbewuste slapstick-modus.”
Na een samenvatting van de skeletachtige plotlijn van de film - en dat is dit: 'Twee astronomen van laag niveau moeten op een gigantische mediatour gaan om de mensheid te waarschuwen voor een naderende komeet die de planeet Aarde zal vernietigen', aldus IMDb - Bradshaw schrijft: Dit is niet zoals Mimi Leder's thriller Deep Impact uit 1998, die een vergelijkbaar verhaal had - het is zich meer bewust van het verhevener satirische belang ervan.”
Peter Bradshaw beweert dat de film zijn komediebelofte niet waarmaakt
"Maar de puntige waanzin betekent dat het, op interessante uitzonderingen na, niet echt werkt op het door hem gekozen niveau van megafoonkomedie, dat wordt gepresenteerd als het enige werkbare medium voor zijn politiek serieuze en (terecht) ongrappige boodschap."
De criticus sloot zijn nogal weinig vleiende kritiek vervolgens af met Ik moest denken aan de film Melancholia van Lars von Trier uit 2011 over de planeetbotsing, die vergelijkbaar is. Maar ondanks al zijn fouten koos de film van Von Trier voor een interessantere en verontrustender modus van donkere komedie (en het spijt me dat ik in 2011 het verband met klimaatverandering niet zag).”
“Deze film had iets overtuigender kunnen doen met die vorm van omgekeerde duizeligheid waarnaar in de titel wordt gesuggereerd: die angst en bewuste blindheid over wat ons te wachten staat. Maar als de film helpt om iets aan klimaatverandering te doen, zijn zulke kritische bezwaren onbelangrijk.”
