Zelfs als je het woord Candyman deze week vijf keer voor een spiegel zou herhalen, zou de nieuwe door Jordan Peele geproduceerde remake van de cultfilm uit 1992 waarschijnlijk niet verschijnen. Zoals veel films ervoor, heeft de nieuwe Candyman-film, dankzij de voortdurende sluiting van bioscopen in het hele land, vertraging opgelopen. Oorspronkelijk stond de release gepland voor deze maand, maar de release staat nu gepland voor eind september in de bioscoop. Helaas zal het dan wat langer duren voordat we onze haken in de nieuwe film krijgen, hoewel je jezelf kunt herinneren aan wat je van de film kunt verwachten.
Toch is niet alles verloren als je een Candyman-fan bent! Voordat het zich aansluit bij die andere beroemde horror-remakes die ons voorgoed en ten kwade hebben achtervolgd, waaronder The Hills Have Eyes, Suspiria en The Fly, is een prequel van de nieuwe Candyman-film online uitgebracht door de regisseur van de film, Nia Da Costa. Met iets meer dan twee minuten is het ongetwijfeld erg kort, maar als je op zoek bent naar iets anders dan een verslaafde dreiging om je jeuk te krabben voor alles wat met Candyman te maken heeft voordat de nieuwe film uitkomt, wil je misschien een kijkje nemen bij de korte film.
A Taste Of Candyman
De regisseur bracht deze week de korte film op Twitter uit en zei het volgende over het stuk:
"CANDYMAN, op het kruispunt van wit geweld en zwarte pijn, gaat over onwillige martelaren. De mensen die ze waren, de symbolen waar we ze in veranderen, de monsters waarvan we zeggen dat ze het moeten zijn."
De bedoeling achter de korte film is zeer actueel. De afgelopen weken zijn er in Amerika nog meer opstanden geweest na de dood van weer een zwarte man door toedoen van de politie. Met een verrassende gelijkenis duikt de Candyman-prequel in de oorsprong van racistisch geweld in Amerika. Het onderzoekt de geschiedenis van het Candyman-personage en een aantal andere slachtoffers van racistisch gemotiveerd geweld, gezien door de ogen en het canvas van (in geanimeerde vorm) Anthony McCoy, de hoofdpersoon van de aanstaande remake van Candyman. Nogmaals, we zijn gemaakt om te onthouden dat Black Lives Matter.
De korte film is zeer effectief. Het herinnert ons op angstaanjagende wijze aan de oorsprong van Candyman, een zwarte slaaf genaamd Daniel Robitaille die het slachtoffer was van geweld voordat hij weer tot leven kwam als het spook met de haakhanden dat we allemaal hebben geleerd te vrezen. Het doet ons ook nadenken over het monster dat groter is dan het figuur met de haakhanden dat zowel de korte als de speelfilms domineert, en dat monster is natuurlijk racisme. Hoewel Candyman zelf een angstaanjagende aanwezigheid is in de originele film, is hij een stedelijke legende en een kracht van woede die niet echt is. Helaas is racisme in de wereld waarin we leven een zeer reëel probleem, en dat geldt ook voor de woede die is vertoond door degenen wier leven is beïnvloed door dit echte symbool van het kwaad.
Je kunt de korte film hieronder bekijken.
De relevantie van de Candyman
Fans van de originele Candyman-films zullen de legende van het verslaafde monster al kennen. De zwarte slaaf Daniel Robitaille werd vermoord omdat hij verliefd durfde te worden op een blanke vrouw. Interraciale liefdesaffaires waren in de 19e eeuw in sommige delen van Amerika verboden, hoewel Daniel zijn lot zeker niet verdiende. Hij werd brutaal geslagen, zijn hand werd verwijderd en werd ingesmeerd met honing, zodat hij door bijen zou worden gevoed. Een vreselijke daad, en hoewel fictief, kunnen we er vandaag de dag nog steeds mee omgaan als we horen over het onrecht dat wordt aangedaan aan mensen die worden geslagen en vermoord vanwege hun huidskleur.
Hoewel de Candyman-films een slasher-element hadden, waren ze in wezen een gruwelijke weerspiegeling van het anti-zwarte racisme dat in Amerika bestaat.
In fictie werd de Candyman een boeman; iemand wiens naam gevreesd moest worden nadat er in hoeken werd gefluisterd. In werkelijkheid is er een parallel. Racisten hebben Amerikanen al lang verteld dat zwarte mannen gevreesd moeten worden; dat ze niet moeten worden gerespecteerd of geaccepteerd omdat het monsters zijn om voor te waken. De stedelijke mythen die tegen zwarte mannen worden bestendigd, hebben hen gemarkeerd als moderne boemannen. De ironie is natuurlijk dat racisten de echte monsters zijn, maar zoals door de geschiedenis heen het geval is geweest (zoals in de film), is de waarheid verdraaid om een haatboodschap te verspreiden om redenen die nooit altijd duidelijk zijn.
In het huidige klimaat, waar de angst voor stereotypen Amerika verscheurt, wordt het verhaal van Candyman enger dan ooit. In de film en in werkelijkheid zien we hoe geweld geweld voortbrengt.
Terwijl we nadenken over de nieuwe Candyman-short, moeten we naar onszelf in de spiegel kijken. We zouden onszelf deze vraag moeten stellen: verdoem ik anderen vanwege de stedelijke mythen die over hen zijn verspreid? Ongeacht of we dit vijf keer vragen of niet, we moeten nog steeds nadenken over onze aannames. Als we onze eigen racistische houdingen kunnen uitdagen, kunnen we het monster in onszelf verpletteren voordat het enig kwaad kan.
